Zuurbier

Zuurbier zat eind dertiger jaren als een soort Roel van Duijn in de Gemeenteraad van Amsterdam. Na de oorlog orakelde hij op het Nassauplein van datzelfde Amsterdam.
Hij was een zonderlinge, magere man van een jaar of zestig, met een grote grijze snor, wapperende grijze haren en altijd in dezelfde regenjas.
Hij verwoordde als eenling de ideeën van de politieke partij "De Vrije Socialist." Terwijl hij zijn onzin luidkeels uitkraamde deelde hij (tegen geringe bijdrage) politiek drukwerk van zijn eenmanspartij uit.
Ik heb toen als veertienjarige nooit begrepen wat zijn politieke idealen waren, maar dat hij niet goed snik was is zeker. We waren als kind zelfs een beetje bang voor hem.
Ik heb een keer meegemaakt dat tramlijn 12 (Hembrugstraat - C.S.), voor de open brug naar het Haarlemmerplein, stond te wachten.
Een conducteur stapte uit de tram en ging aandachtig luisteren naar het gebazel van Zuurbier.
Zuurbier zag de conducteur, sprong op hem af en gaf de verbouwereerde man een draai om zijn oren met de mededeling: "Jij hoort hier niet te staan, jij hoort aan je werk te zijn op die tram", en met een priemende vinger wees de gek naar de stilstaande tram. Niemand van de omstanders was verbaasd dat de conducteur bedremmeld het bevel opvolgde en zijn tram weer besteeg. Zoiets kan je je in deze tijd toch niet meer voorstellen?
Als ik nu denk aan mijn jeugd zie ik weer die stilstaande tram met Zuurbier en zijn wapperende manen die een beteuterde conducteur op zijn plichten wijst. Of ik zie Sam Blaaser, de sneltekenaar op de Dam, die slechts twee landschapjes kon schilderen maar daarmee toch zijn brood verdiende, of ik zie mezelf als veertienjarige in mei 1945 op een Canadese tank zitten, rijdend over de Rozengracht, of ik zie.…ach ik denk dat iedereen van mijn leeftijd wel eens in zijn herinneringen graaft.