Bus 21

Wat hebben we hier vaak gebruik van gemaakt. Het was vrijwel de enige manier om vanuit de stad in Geuzenveld te komen en andersom natuurlijk. Ik heb het nu over buslijn 21. Het alternatief was lopen, de auto nemen als je die had of fietsen. Mijn ouders, ikzelf en zelfs mijn tantes, ooms, oma en opa namen buslijn 21 als ze bij ons in Geuzenveld op bezoek kwamen. Zij kwamen met de trein vanuit Rotterdam en namen bus 21 vanaf het CS en stapten uit in de Aalbersestraat, hoek Strackestraat. Ik ben vaak mee geweest om ze op te halen van het station of om ze weg te brengen natuurlijk en kan mij de route van de bus nog zo voor de geest halen. Aalbersestraat, Ruys de Beerenbrouckstraat langs het CBR, Anthony Moddermanstraat, Burg. De Vlugtlaan, Burg. Vening Meineszlaan, Wiltzanghlaan, Bos en Lommerweg langs de Pniëlkerk, Admiraal de Ruijterweg, enz. enz.
Begin/eindhalte
Ik had een oudtante wonen in de Nolensstraat. Zij keek vanuit haar kamer zo op de begin/eindhalte van bus 21, de zogenaamde keerlus. Wat vond ik het vroeger mooi om naar de aankomende en vertrekkende bussen te kijken. In de beginjaren van Geuzenveld waren dit natuurlijk de oude blauwe bussen met de brievenbus voorop, zoals afgebeeld in het stukje van Marie-Anja en later kwamen natuurlijk de bekende rode bussen. De blauwe bussen waren nog voorzien van een handgeschakelde versnellingsbak en koppeling, wat de chauffeur natuurlijk best een hoop extra werk opleverde.
Spugen
Ik herinner mij een tochtje in een warme en volle bus 21 met beslagen ramen. Ik was denk ik een jaar of zeven en moest staan in de bus want ouderen mochten zitten in die tijd. Er hingen bordjes in de bus met opschriften zoals: ‘Opstaan voor iemand, misstaat niemand’ of ‘Voor de streep geen staanplaats’ of ‘niet spreken met de bestuurder tijdens de rit’. Geldt dit vandaag de dag nog?
Ik werd misselijk en zei dit tegen mijn moeder. Zij antwoordde ‘ diep zuchten dan gaat het wel weer over’. Meestal was dit zo maar nu niet. Ik werd steeds misselijker en opeens moest ik spugen. Wat ik mij nog voor de geest kan halen is een voor mij zittende man in pak die quasi onverschillig door het beslagen raam naar buiten keek en mijn moeder die met een zakdoekje de broek van de man probeerde schoon te maken, wat volgens mij dus niet lukte. Hoe het verder afgelopen is weet ik niet meer. Ik zal dit nog eens navragen.