Vervolg: Auauauauauauaukie uit Groningen

Ik was een onderdeur, een kamerolifantje. Tijdens de opvoeringen mocht ik de clown uithangen en op m'n kop staan. Dat kon ik goed omdat we door mijn vader thuis veel aan gym deden. Toen Klaas, de broer na mij, tien was ging hij op voetballen bij Vespuci aan de Velserweg en ging er weer een stukje nieuwe wereld voor me open. Ik vond het heerlijk om zaterdag mee te gaan, om buiten te zijn. Ook Flip en Klarinus gingen later op voetballen, toen op Ookmeer. Ik hielp hier en daar een handje mee, onder andere jaren als jeugdleidster van Klarinus' team en later ook als scheidsrechter. Ik reed rustig met twaalf kinderen in de auto naar een wedstrijd. Dat kon toen nog. Als mensen klagen over nu... Vroeger had je geen kantine, maar kreeg je met een beetje mazzel een bekertje ranja na de wedstrijd. Nu heb je veel meer ouders die meehelpen ook. Het is een El Dorado vergeleken bij toen. Maar wat heb ik genoten.”

Lampekatoen
“Bram heb ik leren kennen op het voetbalveld. Bijna achttien jaar ouder en oom Freek zei: dat moet je niet doen, joh. Maar ik was volwassen en vond jongens van mijn leeftijd lulletjes lampekatoen. Bij Bram voelde ik me veilig en zo iemand had ik nodig, al had ik voor buitenstaanders een grote bek. Hij had tussen 1947 en 1950 in voormalig Nederlands-Indië gediend en was voor de duvel niet bang. We kregen na een tijdje inwonen en een kort uitstapje naar Slotervaart – wat ik een kouwekakbuurt vond – via woningruil het huis op drie hoog boven mijn ouders. Bram kwam uit West en vond het fantastisch in Slotermeer. Groen, ruimte, een douche. We verhuisden op diezelfde trap nog een keer, toen Bram bijna zestig was. Zijn vader woonde toen al een tijdje bij ons in en omdat die het aan z'n rikketik had, kregen we het huis beneden op nummer 1. Ik woonde dus met zoon, man en schoonvader naast m'n ouderlijk huis. Inmiddels woon ik hier alleen. Mijn vriendinnen Annie en Irene – een Friezin en een Zeeuw – zijn verhuisd, maar ik ga hier nooit meer weg. Het is nog steeds een gezellige straat, een fijne trap, ook met de nieuwe bewoners. Naast me kwam een Marokkaans gezin met zes kinderen wonen. Ik heb nooit last van die koters gehad; ze gingen met me mee naar de voetbal. Mij interesseert het niet waar je vandaan komt. Als je met open gezicht en een glimlach op iemand afstapt, krijg je een glimlach terug. En ach, ik ben zelf toch ook een import-Amsterdammer. Alke uit Drenhte. Auauauauauaukie, ja.”

Ook pionier?
Bent u ook een pionier? Woont u ook (ongeveer) vanaf het begin in Slotermeer of heeft u er toentertijd gewoond? U kunt Shirley Brandeis bereiken op 06 26 14 02 55 of via shirley@brandeis.nl.

Met dank aan Arnold Paalvast die belangeloos en met veel liefde de pioniers in deze serie portretteert.