De ambtenaar suggereerde het kind maar Cornelis Lely te noemen, maar Frits liet zich niet vermurwen en gaf de namen Frits Frerik (laatste mijn vaders naam) en zo kwam hij aan de roepnaam Erik. Erik is nog zes weken ter observatie in het WG gebleven totdat ook bekend zou zijn waar hij geplaatst zou worden. Daar bleek genoeg belangstelling voor te zijn, want nadat het de maandag daarop in de krant had gestaan hadden zo een kleine duizend mensen zich bij de politie en voogdijraad gemeld om het te adopteren, maar de voogdijraad besloot in al zijn wijsheid dat het in ons gezin goed op zijn plaats zou zijn. Wij waren de vinders, zeg maar. Toen bekend werd dat mijn ouders de voogdij kregen werden in allerlei spullen gekocht en gekregen om Erik warm te ontvangen in ons gezin.
Zo was uiteindelijk mijn verjaardagswens toch nog vervuld, gaaf hè!
Overigens de bestuurder van de Volkswagen die wij zagen wegrijden toen wij Erik vonden heeft zich later nog gemeld bij de politie en de man op de fiets niet. Overigens beschouwde de politie het geval niet als een te vondeling leggen, maar als doodslag, omdat het op een plek was achtergelaten waar het normaal gesproken nooit was gevonden.
Alle sporen naar de moeder van het kind liepen dood, er
was wel een vermoeden van iemand uit de Achterhoek, maar kennelijk heeft men het zo gelaten. Aardig is wel te vermelden dat Erik weigerde kaas te eten en toen wij het hem als kind eens vroegen waarom hij kaas niet lustte, was zijn antwoord:"Mijn moeder at heel vies kaas, kaas met jam". "Gatsie", dachten wij, "wie verzint nu zoiets", niet wetend dat het, met name in het oosten van het land, nu juist niet zo ongewoon was.
Later heeft Erik er nog wel eens pogingen gedaan
om achter zijn herkomst te komen, ondermeer doormiddel van een televisieprogramma als "Vermist" maar alle sporen lopen dood.