willem buikie

Tijdens en vlak na de oorlog liepen "De Volendammers" door Amsterdam. Een groep van een stuk of zes muzikanten, gekleed in Volendams kostuum, die met hun muziek de straten een beetje kleur gaven. Hun repertoire bestond uit Nederlandstalige niemendalletjes met als titels o.a.: "Nooit zal ik vergeten die wondere nacht, bij de sterrenhemel van Hawaï", en: "De klok van Arnemuiden." Eén van hen zal ik nooit vergeten. Dat was "Willem Buikie" de zanger van de groep. Een dik, klein mannetje, net als de rest gekleed in Volendams kostuum. Eigenlijk heette hij Willem van Schelte. Hij woonde in het armste deel van de Jordaan dat nu, "dankzij" de yuppen inmiddels tot het rijkste deel behoort.
Met een stem als een misthoorn hoorde je Willem Buikie al van drie straten ver aankomen. Een enorm volume en nog zuiver ook. De rest van de groep trompetterde en trommelde maar wat mee. Maar Willem Buikie was onze held. Wat hadden wij ontzag voor die geweldig luide stem. Tijdens hun spel en zang verkochten ze de teksten van hun liederen, op een gestencild velletje papier, voor een dubbeltje per stuk. Ze hebben dat werk een jaar of zes weten vol te houden, van Staatsliedenbuurt tot Indische buurt, van Amsterdam Noord tot de Stadionbuurt. Ik heb daarna nooit meer iets van hen gehoord.
Maar als ik nu in Amsterdam kom en ik sta op een stille zondagmorgen in de Dongestraat, dan hoor ik in gedachten de stem van Willem Buikie vanuit de Scheldestraat al tot mij komen.
Maar met wie kan ik nu nog over Willem Buikie praten. Wie herinnert zich Amsterdam nog van bijna vijfenvijftig jaar geleden? Dat aantal slinkt met de dag, logisch.