Zo vaak als ze kon ging mijn moeder Ans van Wijngaarde, naar de Brug toe, het was duidelijk ze kon daar veel afleiding vinden.
Zelfs op het laatste moment van haar leven (ze overleed in 1995) wilde ze zo ziek als ze was naar de Brug.
Ik als haar zoon ging dus zo vaak als ik kon naar haar toe met de auto en bracht haar weg en haalde haar weer op.
en dan nam ik natuurlijk haar vriendinnen van de Brug onderweg ook mee .
Ik kan mij nog goed herinneren dat ik haar 1 keer thuis bracht in de berlagehof en meteen naar huis ging.
ik was net thuis toen belde ze , Ton ik ben mijn sleutels vergeten mee te nemen, ik kan niet meer naar binnen.
Ik er naar toe en zag in haar slaapkamer een piepklein bovenluikje openstaan, en ik zei tegen haar , wees maar gerust daar pas ik doorheen, nou mooi niet dus, ik moest het raampje volledig verwijderen om er door te passen, maar ze was wel binnen.
Ze was goed bevriend met Cor , zijn achternaam weet ik niet meer hij was een ex-pater of pater dat weet ik ook niet meer precies.
Als hij binnen kwam dan zag ik haar ogen twinkelen, en hij heeft haar ook tot het einde gesteund.
Maar in het kort ik als haar zoon (nu 53) weet heel zeker dat ze de Brug echt als tweede huiskamer zag.