Opruiming rond de Sloterplas

De lucht boven Osdorp lijkt de huizen te willen verpletteren. Vanaf de torens van Ruimzicht komen grauwe wolken aangestormd die in een vlaag over de stad verdwijnen, aan de achterkant scherp gekarteld verlicht door de lage zon ver weg in het westen. Het diep gefronste voorhoofd van de man zegt me dat het daarbinnen ook wervelt. Ik aarzel even. Zal ik hem vragen wat……………of………….Ach nee, het gaat mij niet aan, en misschien is hij gewoon onder de indruk van het uitzicht. De korte golfslag beneden ons wordt tot onstuimig schuimende koppen opgestuwd die kwaadaardig uiteenspatten tegen de kademuur onder café Oostoever. Ik vervolg m’n wandeling en kies voor linksom. Windmeelopers knikken me samenzweerderig zwijgend toe. Heerlijk hè meneer! Op zo’n moment kan ik waanzinnig verlangen naar een hond in plaats van onze twee mensenschuwe katten.
De kale boomtoppen buigen diep kermend, kreunend en piepend onder de gesel van het natuurgeweld. Heen en weer, heen en weer. Een groepje ganzen schuilt in de eerste de beste stadslagune. Op dit stuk is het even heel stil en ben ik een met het park. Voorbij de jachthaven lokt de warme verlichting van het Osdorpplein. Opruiming! Ik weersta de verleiding. Op de terugweg langs het zwembad teisteren hagelstenen het doorgewinterde leer rond mijn schouders. Ik stop mijn hoofd dieper weg in de kraag van m’n jack en m’n handen dieper in m’n zakken. In de verte nadert een even diep voorovergebogen gestalte. Als we elkaar bijna passeren zie ik dat hij het is. De man van de Oostoever. Hij is rechtsom gegaan.
Als op commando rechten we beiden onze rug. Een fractie van een glimlach doet zijn lippen krullen en in zijn donkere ogen flitst een sprankje. We knikken elkaar bemoedigend toe en met een laatste donderslag vlucht de laatste vuilgele wolk voor het eerste blauw van vandaag. Opgeruimd staat netjes. Bedankt Sloterplas.