Twee accordeons in een schuurtje
Overigens een beetje piano had nooit in dat schuurtje gepast. In het tot lesruimte ingerichte schuurtje stonden naast een tafel, stoel en oliekachel een tweetal accordeons - een grote voor de gevorderden en een kleine voor de beginners. De wachtende leerlingen konden plaatsnemen op een bank die in de lengte van het schuurtje geplaatst was.
Chris zat - ‘s winters met hoed op en sjaal om - altijd aan de tuinkant van het schuurtje aan de tafel. Aan de voorkant van de tafel nam de leerling plaats en speelde zijn of haar ingestudeerde oefening. Het resultaat kreeg je meteen te horen van Chris. Of het was goed of je moest nog een weekje oefenen thuis. Als het resultaat goed was schreef hij meestal een nieuwe oefening of stuk muziek voor. Heel af en toe kwam de vriendelijke mw. Wimmers even het schuurtje in om haar man van een vers bakje koffie te voorzien.
Noten leren
In het begin, als de leerling inmiddels enige notie had van het notenschrft oftewel de notenbalk - het bespelen van een muziekinstrument begint nou eenmaal met noten leren en dat realiseren jonge kinderen zich meestal niet . Ik herinner mij nog les één: de noten CDEFGABC - kreeg de leerling de beschikking over een oranje lesboek waarin allerlei, van eenvoudige oefeningen, met of zonder bastoetsen, tot bekende, liedjes, stonden en die met een 48 bas (kleine accordeon) gespeeld konden worden. Eenmaal gevorderd dan ging de leerling over op losse bladmuziek en was minimaal een accordeon met 80 bas noodzakelijk. Ik had in die tijd een Marinucci (80 bas) tot mijn beschikking.
Bladmuziek
Wanneer je een nieuwe oefening kreeg schreef Chris de titel en de componist van het stuk bladmuziek op en vervolgens moest de leerling deze in de loop van de week halen bij een muziekhandel ergens tussen het Bos en Lommerplein en Admiraal de Ruijterweg. De naam en adres van de muziekhandel weet ik niet precies meer.
Als de leerling het nieuwe stuk bladmuziek een week later bij zich had dan krabbelde Chris er bij voorbaat altijd wat aanvullende notities op zoals de maat, datum en wanneer en hoe vaak je een bepaald gedeelte moest herhalen. Heel af en toe veranderde hij zelfs iets aan het notenschrift. Hierna speelde hij het nieuwe stuk een keertje voor en vertelde hij erbij waar je op moest letten.. Het gekke vond ik altijd dat iedere keer wanneer Chris het nummer voor speelde dit altijd heel anders klonk dan wanneer ik het speelde.
Dit kwam omdat Chris, als een allround musicus, met allerlei riedeltjes en loopjes speelde maar als je goed luisterde haalde je de melodie er wel uit.
