Ik maak nu zelf lesjes, met een gericht verhaaltje, waarvan ik denk dat ze er meer aan hebben dan wat in de gebruikelijke taallessen staat. Zoals bijvoorbeeld naar de dokter gaan, naar de apotheek, naar het ziekenhuis of naar de supermarkt. Want aan een taalles met als hoofdthema “Marie gaat naar de stad en koopt een hoed met een blauwe strik” hebben Marokkaanse vrouwen (met een hoofddoek) niet zo veel, of “Jan heeft een baaldag en gaat vakantiefoto’s bekijken”.
Maar ook al houd ik mijn lesjes nog zo eenvoudig, ze vinden altijd wel een woord dat moeilijk is uit te leggen. Zo sta ik dan met mijn hele lijf en handen en mimiek iets duidelijk te maken, tot grote vreugde van de vrouwen. Elke week zeg ik als we weggaan “als je deze week een woord leest of hoort dat je niet begrijpt, schrijf het op en vraag het mij dan”.
Opmaken
Amatala kwam met een dergelijk vraag”wat is opmaken?”
Ik dacht na en schrok van de vele mogelijkheden, wat moet dat moeilijk zijn voor een buitenlander, ik vraag me af of dat in elke taal zo is.
Ik begon met mijn handen over mijn gezicht te wrijven, net of ik make-up op deed, toen haalde ik een denkbeeldig potlood langs mijn wenkbrauw. En vervolgens deed ik of ik lippenstift op mijn lippen doe, waarop een van de vrouwen riep”mooi”, want humor hebben ze.
Toen zei ik het woord bed, hield een denkbeeldige deken omhoog en begon het bed op te maken en schudde het kussen extra op, en zei “het bed is opgemaakt dat werd ook begrepen”.
Ik schreef op het bord een aantal getallen en begon die op te tellen, bij het saldo zei ik “zo ik heb de rekening opgemaakt.”
Toen pakte ik mijn portemonnee, deed mijn geld in mijn tas, liet de lege portemonnee aan de vrouwen zien en zei “ik heb mijn geld opgemaakt.”
Ze knikten allemaal dat ze het hadden begrepen maar ik ben niet overtuigd en bedacht hoe ik dat ooit allemaal in het Arabisch zou kunnen begrijpen als ik die taal moest leren om in te burgeren.