Speeltuinverening Westerkwartier heeft in zijn 100-jarig bestaan heel wat bestuurs- en commissieleden gehad. Vele duizenden kinderen hebben hun jeugdjaren op het speelterrein gespeeld, gekorfbald, vakanties doorgebracht en club-avonden bezocht. Een bioscoopvoorstelling bijgewoond in school no. 156, gymnastiek gedaan in school no. 119 in de Wittenstraat 156 en feestavonden meegemaakt in de Wendelaschool op nr 98. En al het andere clubwerk in een school in de Bentinckstraat en sinds 1933 hadden wij een eigen clubhuis aan het Van Beuningenplein. De clubleiding bestond toch uit de meest handige mannen en vrouwen uit het dagelijkse leven, zonder enige vorm een sociaal-pedagogische opleiding en begeleiding. Later jaren kwam er voor de leiding ook een cursus, aangeboden via het ASV; het belangrijkste was dat men om kon gaan met iedereen in de Staatsliedenbuurt en dat men ook de juiste taal sprak om van de jeugd van toen (die toen ook geen lieverdjes waren) de nodige discipline en vaardigheden bij te brengen.
Oud Minster Suurhof is hier een mooi voorbeeld van. Bij recepties en jubileums was hij een graag geziene gast. Veel van de oud-leden, die nu ongeveer 60-65 jaar oud zijn zullen heel wat bekenden op de groepsfoto herkennen. Ik neem de aftrap: in het midden een foto van Erelid Cor Boekel van Rederij Boekel, van de veerbootjes bij de Haarlemmerpoort. Jubileum Westerkwartier wie, wat, wanneer, waar Foto: archief Henk Schmidt Door: Jan van Zijp
Om een indruk te geven wat er zoal leefde bij de clubleiding heb ik uit het archief een stukje van Tante Jet Thiry gedigitaliseerd, wat zij in de jaren 50/60 heeft geschreven voor het jubileumnummer.
Het verhaal van tante Jet Thiry,
In 1950/1951 ben ik toegetreden als medewerkster bij Westerkwartier, bij de handwerkclub, wat toen een van de grootste clubs was (er waren toen ongeveer 8o à 90 meisjes). Ik begon daar echter niet met het geijkte handwerk zoals borduren of breien, maar met heel iets nieuws : namelijk het werken met vilt. Eerst met kleine dingen zoals bloemen, vogeltjes, het bekleden van doosjes enzovoort, maar al snel werden de werkstukken groter:kussens, wandkleden, tafelkleden met applicatie etcetera. De werkstukken werden steeds groter en mooier doordat de meisjes er gewoon heel veel plezier in hadden. Als er een tentoonstelling kwam, maar er niet genoeg tijd was om de werkstukken af te krijgen, kwamen de meisjes ‘s avonds bij mij thuis om het toch nog voor die tijd af te maken. Meestal werd het dan behoorlijk laat, mijn man (oom Ed) bracht ze dan veilig persoonlijk naar huis. Ja, dat is een tijd waar ik echt met heel veel plezier aan terugdenk. Maar zoals de tijden veranderen, veranderen de meisjes ook: ze werden pubers en kregen belangstelling voor andere dingen. Ikzelf was een cursus gaan volgen in pitriet vlechten, alweer eens wat nieuws. Dat ging wel goed, maar helaas werden de clubs kleiner. Ook werd de wandelclub opgericht, waarin ook onze huidige voorzitter mee heeft gelopen. In het begin werd er in gewone kleding gelopen, maar onder leiding van de heer Brink, bijgestaan door familie Daam en als bagagedrager de heer de Bruin, groeide de club uit en moesten er uniformen aan te pas komen: lange broeken voor de jongens en plooirokken voor de meisjes. Mevrouw Mank, ook medewerkster, maakte de rokken, ikzelf de broeken; het geheel was een fantastisch gezicht, tot in de puntjes verzorgd. Nieuwe uniformen, nieuwe vlag, ik heb er foto’s van, maar ook dat is weer een club die ter ziele is gegaan. Maar doorgaan deden we! Ko Schmidt begon een tegeltjesclub, weer een succes, waarbij ik hem ook heb geholpen. Niet voor lang, want hij kon het beter dan ik, dus weer iets anders zoeken. Vrij expressie: geen succes. Sieraden maken: geen succes . Opeens met glas werken: ja, dat bleek het goede idee! Het kinderaantal was al gedaald tot zeer laag, maar dit idee sloeg wel aan; er kwamen weer nieuwe kinderen bij. Het resultaatwas erg leuk, maar helaas, het duurde ook niet al te lang. Ik was inmiddels verhuisd en er waren nog maar 2 kinderen, dus toen ben ik er mee gestopt. Jammer maar waar! Toch hoop ik voor het Westerkwartier dat er nog vele jaren zullen komen!
Tante Jet
