Hen, zo heette de tuinder, wilde de grote, wijde wereld ontdekken en besloot op een prachtig stukje land omringd door veel bomen en gras een kas voor eenjarige plantjes te beginnen. Bloemkwekerij Osdorp was de naam ...
De tuinder en zijn verloofde Els waren dolgelukkig met hun eigen kas vol mooie plantjes. Maar liefst honderdenvijftig vierkante meter groot was de kas! En alle mensen in het land wilden hun mooie plantjes en bloemen graag hebben. Dag en nacht werkten ze in hun kas en dus liet de tuinder, inmiddels gelukkig getrouwd, een huis voor zijn gezin bouwen naast hun bedrijf dat na vijf jaren al was gegroeid naar 450 vierkante meters en waar ze nu vooral planten en potten verkochten.
De tuinder en zijn vrouw kregen vier kinderen. Hun enige zoon Ruud had talent voor het hovenieren, dochter Ludy raakte in de ban van de bloemsierkunst, Margo bleek een geweldige inkoper te zijn en Connie... tja, Connie wilde liever iets doen in de reiswereld. Maar dit zou geen sprookje zijn als ook Connie niet terugkeerde naar haar roots waar ze nu het restaurant runt.
Kas na kas – alles zelfgebouwd – breidden de tuinder en zijn vrouw hun bedrijf uit. In 1982 kwam er zelfs een koffiehoek bij en in 1992 hadden ze al vier kassa´s! Helaas had de graaf besloten dat hij een weg over het prachtige stukje land waarop hun bedrijf stond wilde aanleggen. Jaar na jaar leefden de tuinder en zijn familie in onzekerheid, totdat op een dag het goede nieuws kwam: de kassen mochten voorgoed blijven. In het hele land werd er gejubeld en vierden de mensen feest.
Ondertussen was zoon Ruud oud en wijs genoeg om het bedrijf van zijn ouders over te nemen en de tuinder en zijn vrouw trokken zich terug. Ruud vaarde – samen met zijn vrouw Annelies en drie zusters – een andere koers. Op een dag besloot hij alles opnieuw te bouwen. Ruud wilde groter, wilde meer en wilde vooral van het winkelen een sfeerbeleving maken. En zo geschiedde. Op een mooie dag in 1997 mocht de baron de eerste paal van het nieuwe Tuincentrum Osdorp de grond inslaan. Inclusief een grote plek voor alle voertuigen van de mensen in het land. En daarmee was het nageslacht van de tuinder en zijn vrouw, die trots toekeken, klaar voor de 21e eeuw.
Het tuincentrum werd moderner, maar ook ouder. Maar liefst vijftig jaren telt ie nu. Dat moet gevierd worden, zei de familie. "Laten we cadeautjes weggeven," zei de een. "Laten we het jubileum het hele jaar vieren," bedacht de ander. "Laten we van alles doen rond het getal vijftig," besloten ze allemaal. En zo geschiedde. "Alle mensen uit het land kunnen op zaterdag 20 maart om elf uur de grootse, feestelijke aftrap van het jubileumjaar meemaken," riep Ruud. "En dan laten we een kanon cadeaubonnen de lucht inschieten! En we gaan ook nog eens zeven weekenden dit jaar iets leuks doen! Met een rad van fortuin waarmee je je korting bepaalt en allemaal andere leuke dingen! En dan kunnen alle mensen in het land mooie prijzen winnen!" De werkende mensen in het tuincentrum keken hem verbaasd aan. Zoveel gulheid ... "Ach," sprak Ruud, "je wordt maar één keer vijftig. En we zijn het oudste tuincentrum van héél het land. En dat moeten we vieren!" En ze leefden nog lang en gelukkig.
Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Els en Hen Ottenhof, hun zoon Ruud en zijn vrouw Annelies, dochters Ludy, Margo en Connie en hun tantes Ina en Loes.