Rustpunten
"Ik kreeg een brief toen ik honderd werd. Of de wethouder mocht langskomen om te feliciteren. Mijn nichtje Beatrix trok daarop de stoute schoenen aan en dacht: zo’n wethouderlijke brief én bezoek zijn bijzonder, dan kunnen ze misschien nog iets bijzonders regelen voor tante Ellen. Ik wilde namelijk zo graag een bankje bij mijn flat aan de Burgemeester Hogguerstraat. Ja, er staan wel bankjes in de buurt, maar die zijn te ver weg voor mij. Ik ben in december honderd geworden en loop niet zo snel meer, en met rollator. Dus dan kun je wel wat van die uitrustpunten gebruiken onderweg."
Hoe je honderd wordt?
"Gewoon: niet doodgaan. Het zit bij ons in de genen. Ik heb nog een broer van achtennegentig, een zus van zesennegentig en een zus van eenennegentig. Vier broers en zussen zijn al overleden, maar twee van hen zijn negentig geworden. In de genen dus. En fit, hè. Elke dag wil ik wel even naar buiten. Met slecht weer hou ik het bij de galerij, waar mijn nichtje een stoel voor me heeft neergezet. Maar bij mooi weer wil ik – al heb ik op twaalf hoog een prachtig uitzicht over de Sloterplas - naar beneden. Een ommetje maken. Dan is zo’n bankje halverwege dat ommetje erg fijn. Even een rustpunt, in het zonnetje, al is die er vandaag helaas niet. En die wind, die heb ik ook niet besteld, ha ha. Maar goed, als de zon straks weer schijnt, zit ik hier lekker. Ik wacht rustig op een mooie dag."