Het verhaal van de gedwongen verhuizing van de boeren zal huidige bewoners soms bekend voorkomen. Stedelijke vernieuwing noopt tot verhuizing. Stedelijke uitbreiding zorgde daar meer dan een halve eeuw geleden voor.
Vóor de bouw van de Westelijke Tuinsteden vormden langgerekte weilanden met veehouderijen, grazende koeien en hardwerkende boeren het beeld buiten de stadsgrens. Amsterdam besloot de polders te claimen en boerenfamilies werden zonder pardon, soms zonder rechtvaardige vergoeding, gedwongen te verhuizen. Het leed van de boerenfamilies van toen zit diep. Zo ook bij de nu 101-jarige Nellie Salentijn-van den Broek. Haar geboortehuis was boerderij Meerzorg, de grootste boerderij in de Sloterdijkermeerpolder. Het stond midden in wat tegenwoordig de Sloterplas is. Kort na de Tweede Wereldoorlog werd het bedrijf onteigend. De vergoeding - 40 cent per vierkante meter omdat er op die plek ‘toch maar water zou komen’ — noemt Salentijn nu nog diefstal.
Stichting Beeld voor de Verdwenen Boer — opgericht en bestaand uit boerenkinderen en boerenkleinkinderen — zette zich de afgelopen tijd in voor de komst van een symbolische beeld: een boerenechtpaar dat op het punt staat de koeien te melken. Het beeld is 120 cm hoog en is van kunstenaar Karel Gomes, die het maakte aan de hand van foto’s uit de oude doos.
Vroeger lag op Molenwerf (Sloterdijk) de grens tussen stad en platteland. Vandaag de dag is het een kruispunt van oud- en nieuwbouw. De meest geschikte locatie voor een beeld dat symbool staat voor de boerengemeenschap, vond de Stichting. “We hebben ons als Stichting hiervoor ingezet omdat we de verdwenen boeren weer een gezicht wilden geven. Dit is een stukje eerherstel voor onze voorouders en de andere boeren die hier duizend jaar lang gewoond en gewerkt hebben.”