11 januari
Twee seconde meer dan 32 minuten. Dat was mijn tijd enkele jaren geleden toen ik spontaan besloot al rennend verslag te doen. Toen ongeoefend. Nu wat jaartjes ouder (dertig+). Morgen ga ik sportschoenen kopen. Nog een kleine drie maanden om Nellie Cooman te worden.
12 januari
Vandaag flitsende schoenen en een joggingbroek gekocht. Vriend mee, want die moet er de komende weken naast trainen en vindt mijn kledingsmaak niet altijd geweldig. Alles is goedgekeurd. Maar vandaag nog geen zin. Over drie dagen heb ik tijd en zin (hoop ik).
15 januari
Eerste keer rennen. Ik dacht een uitstekende conditie te hebben omdat ik net zo hard rende als mijn sportieve vriend Bas. Maar toen hij een demonstratie van zijn normale loopsnelheid gaf, was hij al snel uitzicht… Ik houd moed.
16 januari
Nog met spierpijn in het lijf besloot ik de zondag erna alleen een rondje te maken. De motivatie om door te rennen is zonder begeleiding minder groot.
21 januari
We besloten een van de ouders te verrassen met een rennend bezoekje. Nu proberen we de balans in aandacht tussen beider ouders goed te verdelen, maar Den Haag is me toch echt te ver, dus renden we naar mijn ouders. In ongeveer vijftien minuten. “Jullie zijn gek!” was het aanmoedigende commentaar van mijn vader die beweerde dat hij in twaalf minuten heen en weer kon zijn van hun naar ons huis. Met de auto.
23 januari
Zondag eerst flink huisgehouden in de keuken en toen joggend naar de glasbak, kledingbak en vuilnisbak. Dat is slechts 15 seconde van de voordeur vandaan, dus een rondje gracht er achteraan geplakt. Vooruitgang! Vorige keer twee keer tussendoor even gewandeld. Nu non-stop het rondje volbracht. In 13 minuten.
13 februari
Voel enige vooruitgang, maar heb nog niet het idee dat ik 5 km kan rennen.
20 februari
Mijn streven dit keer: 20 minuten. Bas ging mee, klokte bij de start, maar kwam er na enkele minuten achter dat zijn horloge stilstond! Gelukkig staan er in de stad heel wat klokken in de openbare ruimte, dus ik kon na afloop een goede inschatting maken en tevreden zijn met de twintig minuten non-stop lopen. En non-stop klagen. Mijn God, wat laat ik me van mijn zwakste kant zien.
27 februari
Mooi hoor, die sneeuw, maar met deze kou krijg je mij niet naar buiten (smoes 1). En trouwens, het is hartstikke gevaarlijk! Straks val ik door de gladheid en dat kan ik nu
zeker niet hebben (smoes 2). Ik sla een zondag over. Misschien heb ik van de week zin en zijn mijn smoezen op.
Benieuwd hoe dit afloopt? Ik ook. Check mijn website en spreek me gerust toe als het tempo en de vooruitgang u niet aanstaat. Zondag 3 april zal blijken of ik voldoende mijn best heb gedaan.
