Ome Willem kwam altijd op zondag zo rond etenstijd bij ons door de straat.
Dat had je vroeger veel. Ik herinner me de Berlinerbollen kar, de ijsco kar, de Jamin ijsman, de hoedendozenverkoper, de blinde accordeonist en zijn begeleider en natuurlijk de straatfotograaf, die ons kinderen graag op de foto zette terwijl we dan in een trapauto mochten zitten of zelfs op een ezel. Ome Willem herinner ik mij als een zeer gezette man in een bruin/beige jasje lopend naast een bakfiets met doortrappers. Als hij verder wilde fietsen had hij altijd wat moeite om op het zadel te gaan zitten. Hij stond dan met één voet op één van de trappers die alsmaar rond ging. Uiteindelijk lukt het hem wel. Mijn vader had een bandrecorder. Deze gebruikte hij voornamelijk om op zondagochtend opera muziek van de radio op te nemen door middel van een aangekoppelde microfoon. Lastige manier om op te nemen, tenminste voor ons kinderen, omdat wij dan altijd muisstil moesten zijn en vooral zachtjes met de deuren.
Als nu Ome Willem met zijn zuur-kar door de straat kwam en welluidend riep: "uitjes uit de wijnazijn, mooie komkommer een cent maar", zag je van alle kanten de mensen toestromen met hun pannetjes. Ik moet zeggen dat ik heel lang heb moeten studeren om zijn geroepen tekst te verstaan.
Mijn vader nu, had het schuifraam van de huiskamer op een kiertje gezet en er de microfoon geplaatst.
Later, op oudejaarsavond, zette mijn vader de bandrecorder in het open raam, deed het licht in de kamer uit en liet Ome Willem vervolgens zijn uitroep mening maal herhalen. Onmiddellijk zagen wij, glurende achter het raam, meerdere mensen met hun pannetjes naar beneden en op straat komen. Groot was onze lol en hun teleurstelling dat Ome Willem in geen velden of wegen te bekennen was. Waarschijnlijk zat hij lekker thuis, bij de kachel, oud jaar te vieren, met Amsterdamse uien én zuur natuurlijk.
Redactie: Deze uitgebreide reactie op het verhaal 'Buitelende herinneringen' stond onlangs op onze website. Zo'n reactie verdient het om een eigen verhaal te zijn.