Ik ontmoet Jan van Velzen in het nieuwe gebouw van basisschool
’t Koggeschip. Voorafgaand aan ons gesprek geeft hij me trots een rondleiding. En met recht, want het is een schitterende school. Van buiten oogt het misschien wat streng, met donker rode bakstenen, maar van binnen is het licht en kleurrijk. De bouwvakkers zijn er hard aan het werk, ze hebben nog maar een paar weken, want op 1 maart wordt de school in gebruik genomen.
Dan zullen de kinderen in optocht vanuit het oude schoolgebouw naar het nieuwe lopen, met (lege) verhuisdozen. Reuze spannend, zo’n nieuwe school, maar voor veel achtste groepers ook best moeilijk. Ze zijn serieus met het afscheid bezig, willen graag iets meenemen uit het oude gebouw, bijvoorbeeld een stukje vloerbedekking
Ook Jan van Velzen heeft gemengde gevoelens. Hij werkt al 25 jaar op ’t Koggeschip, waarvan het grootste deel in de directie. Nu het oude gebouw wordt afgebroken heeft hij het er toch wel moeilijk mee. “Ik heb altijd geroepen dat ik het niet ga missen, ik ben al zolang met de nieuwbouw bezig en ik ben er zo blij mee. Maar nu het bijna zover is wordt het toch wel moeilijk, mijn gang is 25 jaar die kant op geweest”.
Alhoewel hij al weken in het nieuwe gebouw werkt en intensief bij de bouw is betrokken, vertelt Jan met veel enthousiasme over de oude school aan de Sam van Houtenstraat. “Toen ik er in 1979 kwam werken zaten er maar 250 kinderen in dat enorme gebouw. De school was in 1964 opgeleverd voor 1200 leerlingen, maar de buurt was niet zo kinderrijk gebleven als was verwacht. Hierdoor was er een luxe aan ruimte, er was bijvoorbeeld een aparte televisiekamer. Het was een Katholieke school, dus in de jaren 50 en 60 was er nog een aparte meisjes- en jongensvleugel. De meisjes zaten in het gedeelte aan het water, dat verbonden was met het zusterhuis. Natuurlijk werd er lesgegeven door nonnen en broeders. Begin jaren 80 dekte de gepensioneerde broeder Hugo de tafel iedere dag voor de gemeenschappelijke lunch”.
In de beginjaren van de school hadden de kinderen een eigen tegel op het schoolplein. Wanneer de bel ging stond iedereen op zijn eigen plekje en rij voor rij liepen ze keurig naar binnen. Nu gaat dat anders, de kinderen komen door één van de zes ingangen naar binnen, de rode, de blauwe of de gele deur.
Al was het vanuit onderwijsvisie niet zo geschikt, hij zal het gemak van het oude gebouw missen. “Zo’n gebouw evolueert, je kent ieder plekje en het gemak van de extra ruimtes, zoals de kelder en de grote zolder Vooral de laatste jaren was er veel mogelijk, het hoefde immers niet meer netjes te blijven. Dat zal wennen zijn in de mooie nieuwe school".
Welke plek hij echt zal missen in het oude gebouw? “De oude directiekamer is me erg dierbaar. Die lag aan het water, een rustige, fijne plek om te werken”.
Gepubliceerd: 8 maart 2006
