In de afgelopen eeuw zijn vele initiatieven ontplooid om met sloop bedreigde historische panden te behouden, soms met succes, soms (helaas) ook niet. Vooral in de historische binnenstad van Amsterdam zijn diverse voorbeelden te vinden van panden die zonder actie van Heemschut niet meer zouden bestaan. Daarnaast heeft men steeds gestreden tegen grootschalige sloop en nieuwbouw en het dempen van grachten in Amsterdam in het kader van de cityvorming. Het is mede aan Heemschut en anderen te danken dat Amsterdam er nog zo veel moois te bewonderen is.
Wat is dan de relatie is tussen een organisatie die opkomt voor historische bouwwerken in een relatief jong deel van Amsterdam als Nieuw-West? Naast de restanten van pre-urbane bebouwing in Sloten en Oud-Osdorp, zijn de oudste delen van de Westelijke Tuinsteden volgend jaar al weer zestig jaar oud, ruim boven de wettelijke minimum-leeftijd van 50 jaar voor aanwijzing voor rijksmonumenten. Voor gemeentelijke monumenten geldt dit minimum van 50 jaar overigens niet. Tot zo'n tien jaar geleden was er bijna niemand die bij de naoorlogse uitbreidingswijken dacht aan historisch erfgoed, maar nu ook deze wijken inmiddels zo'n twee generaties bestaan, is ook het besef gegroeid dat we hier te maken hebben met een belangrijk onderdeel van de Amsterdamse geschiedenis, namelijk de totstandkoming van het Algemeen Uitbreidings Plan van Amsterdam uit 1934. De realisatie van de grootste uitbreiding van Amsterdam in zijn geschiedenis, namelijk de Westelijke Tuinsteden, vond plaats in de jaren vijftig en zestig volgens een tot dan toe nieuwe opzet van bouwen, namelijk de tuinstedelijke bouw in open bebouwingswijze, waarbij meer dan in de vooroorlogse wijken met hun gesloten bouwblokken, groen, licht en ruimte volop toegepast werden. Ook de architectuur van veel huizen en gebouwen uit de jaren vijftig en zestig is zeker bijzonder te noemen, vooral als men leert zien wat er zo speciaal aan is. Er is niet voor niets een 'Stijl van Nieuw-West'!