Onooglijke flats, maar wel een woonoepzus

7 Fans
Oud-West

Tegenover het food center aan de smerigste straat van Amsterdam liggen mijn roots. Althans daar woonde ik van mijn tweede tot mijn zevende.

Onooglijke flats met ruim uitzicht Foto: deel van een foto van de Beeldbank van het Stadsarchief, 1983

Onooglijke flats met ruim uitzicht Foto: deel van een foto van de Beeldbank van het Stadsarchief, 1983

Alle rechten voorbehouden

De rij van onooglijke blauw/grijze flats langs de Jan van Galenstraat wordt samengevat als de Marcantilaan. Jaren tachtig woningcorporatiemateriaal: betonnen vloeren, brede trapportalen met van die kruimelmuren waar je je arm lelijk aan open kan halen. Vaak genoeg gebeurd. Maar ook een zandbak voor de deur en een ruim uitzicht over de Kostverlorenvaart.

We woonden niet zomaar in een sociale huurwoning, maar mijn moeder had toen mijn ouders uit elkaar gingen gekozen voor een woongroep, of zoals ik het noemde ‘de woenoep’. Een hippiekind, zeggen vrienden wel eens gekscherend. Maar er was echt niks hippie-achtigs aan. Geen commune, gewoon jonge mensen met of zonder kind die een goedkope en grote kamer huurden. Er was een gigantische gedeelde keuken en een groot terras op de bovenste verdieping.

Tussen de volwassenen waren er wel eens spanningen, maar ik was als enig kind vooral blij met mijn nieuw vergaarde woonoepzus Ana. Samen doken we in de verkleedkist, werden we door een medebewoner door de ruime gangen voortgeduwd op een rollende bureaustoel en speelden we met de inwonende schildpadden op het balkon.

Met elk jaar als hoogtepunt: Sinterklaas. Ik ben veel vergeten uit die vroege jaren, maar het spektakel dat Ana en ik jaarlijks opvoerden voor de grote schoorsteen herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Koprollen, zingen, dansen, op het hoofd staan, geen middel werd geschuwd om de pieten te verleiden een héél groot cadeau door de schoorsteen te duwen.

We zijn op mijn zevende naar de Jordaan verhuisd waar ik niet veel later van mijn sinterklaasgeloof afviel. Iets waar, zo hoorde ik later, mijn woonoepzus al lang doorheen was gegaan. Alwetend heeft zij mij gekke bokken sprongen zien maken, op het hoofd zien staan, laten fantaseren over de sint en zijn pieten. En in plaats van mij uit te lachen, heeft ze meegedaan.

Die hele periode in West was niet alleen magisch omdat ik nog heilig in Sinterklaas geloofde, maar ook omdat ik er een woonoepzus bij heb gekregen.

Ik geef de virtuele pen over aan een vriendin van mij, Shayne McCreadie, omdat ik haar zo leuk vind schrijven en ze ook nog eens in West woont. Emma Boelhouwer


Virtuele Pen
In deze rubriek geven schrijfsters en schrijvers elkaar de Virtuele Pen door en schrijven ze stukjes over Amsterdam-(Nieuw)West. Zo ontstaat een ketting van verhalen die in deze rubriek terug te vinden zijn.

Alle rechten voorbehouden

855 keer bekeken

harry bekkers

mooi uitzicht

heerlijk wonen was het daar.ik woonde op de vierde verdieping uitkijkend over het water.mijn huidige vrouw leerde ik daar kennen.en eindelijk een huis die niet gehoorig was.wat mij wel opviel was een grote keuken .maar weer een kleine huiskamer.maar wel spijt dat ik daar wegging i.v.m gezinsuitbreiding.en wel jammer dat de kermis daar niet meer kon