Klaprozen in december

Even plek in het hoofd maken voor wat overpeinzingen over toekomst, heden en verleden (niet per se in die volgorde). En gelijk een mooie kans om het dit jaar gecultiveerde stuk natuur naast het Sloterparkbad te bewonderen. Wat een ruimtelijk geheel en wat een licht en lucht. Licht en lucht. Het doet me meteen denken aan de vakantiedagkampen Agnes bij onder andere Eemnes en in de Kennemerduinen waar vroeger - en nog steeds geloof ik - niet zo rijk bedeelde Amsterdamse bleekneusjes in de zomervakantie met bussen naar bos en hei werden vervoerd. Zon en frisse lucht moesten ze opdoen en ik mocht het uitgelaten spul een beetje in de hand houden. Kreeg ik ook nog mooi extra vrije dagen van mijn werkgever voor.

Ik snuif nog maar eens extra mijn Amsterdamse neus vol met Sloterplasgeuren. Rottend gebladerte en schuimend water, maar o, wat heerlijk.
Tjonge, wat is het warm vandaag. ‘Veel te warm voor de tijd van het jaar’, zou de dienstdoende weerman zeggen. En nog geen sneeuwvlok gezien, bedenk ik me als mijn oog via de grijze lucht op iets roods valt langs het talud naar het water. Wat? Klaprozen? Het is december! Oké, de grond is nog niet zo lang geleden omgewoeld - en daar bloeien ze op lees ik op Wikipedia - , maar het blijft toch december.

Een paar honderd meter verder zie ik een paar knotsen van paddenstoelen staan. Zo, nou nog een paar sneeuwklokjes tegenkomen en Nieuw-West kan een nieuwe wandeling aan het arsenaal toevoegen, de vier seizoenenroute.
Nagenietend van mijn eigen vondst kuier ik verder ... het nieuwe jaar tegemoet.