Indo's (vervolg)

Het trieste gevolg was wel dat de Indo's werden gedwongen hun tropische paradijzen te verruilen voor het grijze, grauwe Slotermeer, in de schoot van Eduard du Perron.

De 'achterkant' van de E. du Perronstraat gezien vanaf de Moerkerkenstraat Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van Amsterdam, 8 september 1954

De 'achterkant' van de E. du Perronstraat gezien vanaf de Moerkerkenstraat Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van Amsterdam, 8 september 1954

Alle rechten voorbehouden

Als ik dan als jongen van amper tien jaren de E. du Perronstraat inliep op weg naar mijn grootouders, rook ik luchtjes die ik nooit eerder had geroken, maar geheel pasten bij de ex-koloniale samenleving. En nog, als ik mijn ogen even dichtdoe en mij een moment concentreer en door mijn neus inhaleer, ruik ik opnieuw die indringende geuren van slengdeng, tektek, bantak-lima, podor-goreng en nembar. Wat mij verder opviel was dat de Indo’s schuw waren. Zodra je langs hun huizen liep, verscholen ze zich snel achter de gordijnen. Vrijwel nooit zag je ze op straat. En als je er al een zag, dan leek die op een aangeklede wajangpop. Als je al het geluk had er een tegen het lijf te lopen, dan sprak hij of zij met een wonderbaarlijk accent zoals later alleen ingenieur Manousama kon. Afgezien van die vreemde kookluchten en misschien dankzij het gebrek aan contact, ondervonden mijn grootouders geen enkele hinder van ze. Ze lieten zelfs geen gelegenheid voorbij gaan om ieder die het horen wilde te zeggen hoe lief die mensen wel waren. Lief was misschien een synoniem voor weinig of geen overlast. Misschien daarom ook heb ik het woord plopper nooit in de nabijheid van een Indo gebruikt.
Mijn grootouders zijn al lang overleden. In mijn koffiepauze loop ik nog wel eens door die E. du Perronstraat, langs het huis van mijn grootouders. Dan inhaleer ik diep. Het lijkt dan alsof mijn grootouders er nog steeds wonen, alsof ze niet zijn weggeweest. Dan zou ik willen aanbellen, en toch ook weer niet. Ze zouden mij toch niet meer herkennen.

Terug naar het eerste deel van dit verhaal.


Virtuele Pen
In deze rubriek geven schrijfsters en schrijvers elkaar de Virtuele Pen door en schrijven ze stukjes over Amsterdam-(Nieuw)West. Zo ontstaat een ketting van verhalen die in deze rubriek terug te vinden zijn.
Fred Berkholz geeft binnenkort de pen over aan een andere schrijver.

Alle rechten voorbehouden

165 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe