Hij was erbij toen het Humanistisch verzorgingshuis - het eerste niet-kerkelijke van Nederland - in 1959 werd geopend. “Het was het summum,” vertelt Bert Cramer. “Mensen werden er goed verzorgd, er waren veel clubjes, leuke activiteiten. Het was gewoon een El Dorado. Er waren wachtlijsten, ballotagecommissies. Je was bevoorrecht als je hier mocht wonen. Wist je dat je vroeger iemand veel slechts toewenste als je zei: 'ga maar naar de Roeterstraat!' Het tehuis daar, daar werd je niet blij van.”
Slaapstad
Bert Cramer wordt dit jaar 83. De Westelijke Tuinsteden heeft hij zien bouwen, toen hij begin jaren vijftig bij het Gemeentelijk Energiebedrijf werkte. Eén ding wist hij zeker: daar wonen, nooit. "Je had hier geen vertier, het was een slaapstad. Er was één café, Paauwe, en één hotel, Slotania. En er waren wel kerken, maar ze vergaten de kroegen." Maar de tuinsteden hadden wel ruime woningen. Cramer: "Hier aan de Descartesstraat konden we een vierkamerwoning op een hoek krijgen. Met drie balkons rondom en een eigen kamer voor de kinderen. Die werden daar heel gelukkig van. Laten we het maar doen, zei ik." Sindsdien - eind jaren zestig - woont Bert Cramer in de Westelijke Tuinsteden. Nu in een aanleunwoning bij het A.H. Gerhardhuis; zijn moeder woonde tot het jaar 2000 in het tehuis. Een baken in de wijk, noemt hij het. "Ouderen uit de Wijsgerenbuurt konden er een kopje koffie drinken, een hapje eten, naar de kaartclub. Ze hadden dichtbij huis een uitje. Het was een betekenisvolle plek in de buurt." Was, want eind vorig jaar gingen de laatste bewoners het woonzorgcentrum uit. Osira Amstelring maakte begin 2012 bekend dat 'het gebouw gezien de huidige ontwikkelingen in de ouderenzorg geen haalbaar en betaalbaar toekomstperspectief biedt voor kwalitatief goede zorgverlening.' De 136 bewoners (en 70 medewerkers) vonden elders een nieuw onderkomen.
Pakje melk
Volgens Cramer is het een droeve situatie. Niet alleen voor de bewoners ("Ik heb gehoord dat ze de verhuizing van de bewoners zo liefdevol mogelijk hebben laten verlopen, maar je weet niet wat er in de hoofden van de mensen omgaat"), maar ook - en daarom zijn verhaal - voor omwonenden, waaronder 39 bewoners van de aanleunwoningen. Cramer en buren (veelal 80+) gingen er wonen vanwege de nabijheid van het A.H. Gerhardhuis, waar je volgens de website van beheerder Woonzorg Nederland kunt 'aanleunen met comfort en zorg op maat' en waar je 'van harte welkom bent in het ernaast gelegen A.H. Gerhardhuis'. De aanleunbewoners konden binnendoor ernaartoe. "We hadden daar zoveel waar we gebruik van maakten. Naast de diverse clubjes ook de wasserette, de kapsalon, de viering van 1 mei en Kerst. En vooral de bank, het postkantoor en het winkeltje waren van groot belang. Even een pakje melk halen, daar hoefde je niet helemaal voor de straat op.
Lees hier de rest van dit verhaal.