Allemaal tantes (vervolg)

De eerste bewoners aan het woord

Slotervaart

De tijden zijn veranderd. Toen hadden ze geen telefoon, toen hadden ze geen wasmachine.

Anita, Dirk en Jenny den Otter Foto: Arnold Paalvast  <p><a title="http://www.meerwaldt.nl" href="http://www.meerwaldt.nl">http://www.meerwaldt.nl</a></p>

Anita, Dirk en Jenny den Otter Foto: Arnold Paalvast

http://www.meerwaldt.nl

Door: Arnold Paalvast

Alle rechten voorbehouden

Besteleend
Het was een kinderrijke buurt. Zo kinderrijk dat oudste dochter Marianne pas met vier jaar en acht maanden naar kleuterschool Het Waterhoentje kon, vanwege de wachtlijst. En al die kinderen speelden buiten. Elastieken, verstoppertje, stoepranden en elk jaar was er de Luilakviering. Anita: “Er waren voor elke leeftijdsgroep wel speelkameraadjes. Vaak gingen we met z’n tienen de straat op. In die tijd waren er nog weinig auto’s op straat en had je alle ruimte.” Het waren haar eigen ouders die als een van de eersten – in 1960 – een auto kochten. Ook nam haar vader af en toe de besteleend van zijn werk mee naar huis. Anita: “Dat was echt uniek in de buurt . We wachtten mijn vader vaak op bij de Vening Meineszlaan. Dan mochten we – soms wel met zes kinderen - een rondje meerijden. Liefst over hobbels heen.” Later, als pubers, gingen ze samen op stap of werd het huis van een van de ouders opgeëist voor een feestje; de ouders werden weggestuurd. Anita: “Het was een leuke tijd. Ik ben al zesendertig jaar uit huis, maar in mijn dromen woon ik altijd hier.” De tijden zijn veranderd. Toen hadden ze geen telefoon, toen hadden ze geen wasmachine. Bellen, bijvoorbeeld om de dokter te laten komen toen de oudste geboren werd, gebeurde bij een tante die een stukje verderop, aan de Hermanus Coenradistraat woonde. Wassen was de teil-en-wasbord-fase al voorbij, maar aan de wasmachine, die Dirk nota bene verkocht in zijn winkel aan het Lambertus Zijlplein, wilde Jenny niet. “Dat vond ik zo’n verspilling van sop.” Het tweedehands ‘Hoovertje’ volstond: heet water erin, draaien maar en met de wringer bovenop zelf het wasgoed droogwringen. “Met één sopje deed ik drie à vier wasjes.” Toen Dirk toch een wasmachine mee naar huis nam, was Jenny meteen om. De oud-demonstratrice raadde het vervolgens iedereen in de buurt aan.

Jongeman
Ze wonen er nog steeds heerlijk, maar ze missen de winkels. De buurtwinkels. Zoals De Gruyter (naast de V&D aan de Bos en Lommerweg), de groenteboer, de Hollandse bakker en slager – “Na het vertrek van Blankendaal heb ik nooit meer zulke lekkere gehakt gegeten” - en de drogist. Ze komen nog wel af en toe bij het Chinese restaurant aan de Burgemeester Vening Meineszlaan, waar de 90-jarige standaard met ‘jongeman’ wordt aangesproken. Jenny: “Al die ouderen zie je hier slepen met hun boodschappen. Ik mag blij zijn dat hij nog autorijdt en dat de kinderen ons helpen als het nodig is.” Zolang ze de trap in huis nog op kunnen, wonen ze er prima. “Ik hoop dat ik er horizontaal uitga.” Eén spijtmoment. Hadden ze toentertijd toch maar voor 150 gulden een wc – mét betegeling – boven laten aanleggen. “Je denkt er niet over na dat je misschien wel zo lang hier zou kunnen wonen.” En nog iets. Het huis is sinds de koop vele malen meer waard geworden. “Hadden we nou het hele rijtje maar gekocht, ha ha.”

Wilt u terug naar het eerste deel? Klik dan hier.


Ook pionier?

Bent u ook een pionier? Woont u ook (ongeveer) vanaf het begin in Slotermeer of heeft u er toentertijd gewoond? U kunt Shirley Brandeis bereiken op 06 26 14 02 55 of via shirley@brandeis.nl. 



Met dank aan Arnold Paalvast die belangeloos en met veel liefde de pioniers in deze serie portretteert

Alle rechten voorbehouden

83 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe