Foto: De 'zwemkelder', met (inzet links) Mark in vroegere jaren en (inzet midden) Frank nu in het Sloterparkbad
Kelder
Menig ouder fronst de wenkbrauwen als ze – op zoek naar zwemles – horen over Robbedoes. Locatie: Jan Postmahof. In een kelder. Een beetje apart, ja. “Dit was vroeger de opslagruimte van de kruidenier,” vertelt zwemleraar Mark. Zelf zwom hij hier ook in zijn jonge jaren. Angstig voor water was hij. Het eerste diploma op zijn negende behaald bij ome Jim, een goede vriend van zijn vader, toen Robbedoes nog De Duikelaar heette. Mark (1967) wilde banketbakker worden, studeerde en behaalde het hoogste niveau tussen taarten en gebak. “Men sprak er in die wereld schande van dat iemand die op zo’n niveau banket bakt iets anders ging doen.” Maar de ervaring als inval-zwemleraar bij goede vriend René Palfenier, die na Jim Dienaar de zwemschool onder de naam Robbedoes (met twee douchende robben als logo) voortzette, bracht hem in een andere wereld. “Het klikte. Met het water, met de kinderen en met de ouders.” En ook: “Zo vreemd was het niet, mijn hele familie zit in het onderwijs.” In 1993 was Robbedoes van hem. “Ik wilde zo graag iets voor mezelf beginnen.” Vijf jaar zou hij het doen en dan terugkeren naar het banketbakkersvak. “Maar ik vond het gewoon té leuk.” De reden: “Je bent meer dan zwemleraar. Je leert kinderen ook veel meer dan zwemmen. Omgaan met elkaar, samenwerken, wachten. Je voedt een beetje mee op.” Pas 46 jaar, maar hij ziet inmiddels kinderen van kinderen op de zwemles verschijnen. Of het dan nu al tijd is om weer banketbakker te worden? Mark: “Deels van de tijd maak ik nog steeds taarten en gebak. Maar ik hou echt van zwemles geven. Het is leuk om een kind het kunstje te leren.”
In die kelder dus. Wat overigens binnenin een vrolijke boel met een superschattig zwembadje is. Oei, dacht hij zelf ook de eerste keer in het ondergrondse. Hij snapt de reacties van kersverse bezoekers. “Het is een kelderruimte. Een rare ruimte ook. Maar de charme van kleinschaligheid, slechts één groep per keer en met maximaal acht kinderen, wint het bij menig ouder. Ook het persoonlijke wordt genoemd als pluspunten. Ik heb zulke kleine groepen, ik ken je kind. Daarom ga ik ook mee als het doorgaat naar het diepe in het Sloterparkbad. Ik weet wat ze al kunnen, waar ze bang voor zijn, hoe ze zijn.” Hij is half hun vriend, legt Mark uit. En ja, hij kan streng zijn. “Bij mij weten ze vrij snel: dit doe je wel, dat doe je niet. Een gezond kind zoekt grenzen op, dat is prima.”