Vrijwel dagelijks loop ik naar Station Sloterdijk en een aantal uren later weer terug. Dat doe ik in ieder geval nu al 20 jaar.
Sinds een paar jaar kom ik haar bijna iedere ochtend om circa 8.30 uur en soms ook ís middags tegen, ongeveer ter hoogte van het enige nog niet bebouwde grasveld van het Teleportgebied.
Verliefd
Ik noem haar Grietje. Ze heet vast heel anders, maar ik vind die naam wel bij haar passen. Grietje is een struise, niet helemaal meer jonge dame, met halflang donkerblond haar en een strenge bril.
Als ze op me afkomt loopt ze wat stijfjes, licht achterover hellend alsof ze haar aangeleerde bekkenkanteling voor de juiste vrouwelijke houding wat te ver doorvoert. Ik denk dat ze uit de kop van Noord Holland komt; Grootebroek, Venhuizen of daaromtrent.
Grietje intrigeert me, maar dat dacht u waarschijnlijk al. Naar welk kantoor, of misschien een van de winkels op Plein 40-45, is ze onderweg? Ik zou het haar natuurlijk gewoon kunnen vragen, maar dat doe ik niet. Ik durf het wel, maar ik vind dat dat onze trajectrelatie bederft.
Onze wederzijdse intimiteiten beperken zich tot een glimlach, een knikje van onze hoofden, een aarzelend 'hallo' en heel soms een wat minder aarzelend 'goeiemorgen'. Tot vandaag heb ik haar een aantal maanden gemist. Was ze verhuisd? Andere werklocatie? Had ze nog wel werk? Ziek? Sabbatical? Zwanger was ze niet, want dan had ik dat moeten zien. Ik miste haar echt een beetje, maar gelukkig zag ik haar vandaag met die herkenbare tred weer uit de richting van het station komen. Een andere kleur haar, vlotter gekapt en een spijkerjack in plaats van die saaie halflange regenjas. Haar glimlach is breder dan voorheen en haar 'hallo' krachtiger. Nadat ik haar gepasseerd ben zeg ik zachtjes tegen mezelf: 'Volgens mij is mijn Grietje verliefd'.
Gepubliceerd: 17 juli 2007
Hier staan alle verhalen van Ruud van Koert bij elkaar in de rubriek Ruud's Rondje.
455 keer bekeken