Fonteintjes

7 Fans
Amsterdam

Een nieuw verhaal in de rubriek 'Ruud's rondje' door Amsterdam

Haarlemmerplein 1950-1960 Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van de gemeente Amsterdam

Haarlemmerplein 1950-1960 Foto: Beeldbank van het Stadsarchief van de gemeente Amsterdam

Alle rechten voorbehouden

Het M.L. Kingpark in Amsterdam Zuid. Gek, het staat niet voluit, terwijl hij zijn naam voluit verdiend. Martin Luther King. Vorige week nog overbevolkt met tenten en Pipo-achtige caravans van De Parade. Op andere momenten in het jaar een moment van vrij zijn voor mij als ik vanuit mijn kantoor in mijn middagpauze het water, lucht en groen van Amsterdam in me opzuig.
Een paar weken geleden was het gras nog gras in het park en ieder bankje had mijn bankje kunnen zijn. Ik kwam dit keer vanaf de Berlagebrugkant, langs vervallen en vervelde, maar ook protserige watervilla’s. O, had ik er maar weer een, zoals toen aan de Bilderdijkkade.
Het is warm, al de hele week, en ik loop langs het nu lege kinderdagverblijf. Daar staat ie. De fontein zoals we die ooit in Amsterdam West in bijna iedere speeltuin en in bijna ieder parkje hadden. Een metalen ding, dat uit de grond leek te groeien en als een bloem aan de bovenkant opensprong. In het midden een licht ovalen bolletje waar, o wonder, zomaar koel helder water in een prettig straaltje uit omhoog borrelde. Geen overweldigende straal, maar net genoeg om onze jeugdige dorst te lessen. We hadden toen, zoals tegenwoordig iedereen, nog geen eigen flesje bronwater in iedere tas die we meenamen, of een bidon op onze met een rood racestuur getooide fietsen die daarmee ‘dus’ een racefiets was.
Rondjes om de speeltuin. ‘Tour de l’Ouest’ door het Jan van Galenpark, en na iedere paar honderd meter zo’n fonteintje om de nodige kracht voor de volgende brug van de 3e categorie te kunnen beklimmen.
Wielrenners in de dop met ieder zijn eigen drinkwijze. De een met z’n mond wijd open boven de straal, de ander het koele water krachtig naar binnen zuigend. Eén vriendje schepte het water met z’n hand als een kommetje naar binnen - waarschijnlijk voor de hygiëne – om me vervolgens een kleverig zuurtje aan te bieden wat te lang in zijn broekzak had gezeten.

Ik buig me voorover en op mijn eigen vroegere manier slurp ik met getuite lippen het water naar binnen. Heerlijk!

Gepubliceerd: 3 september 2009

Lees ook de andere verhalen van Ruud's Rondje.

Alle rechten voorbehouden

908 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Ze zijn er nog Foto: Ruud van Koert, augustus 2009

Ze zijn er nog Foto: Ruud van Koert, augustus 2009

Alle rechten voorbehouden
Fred Fontijn (fred@fontijn.nl

Bokkie springen

Ruud roept weer heel wat herinneringen op, met zijn verhaal over de Amsterdamse fonteintjes. Of iedere speeltuin wel zo'n fris water voorziening had, betwijfel ik. De Sportpark de Ruyter speeltuin volgens mij niet, maar nogmaals ik ben niet helemaal zeker. Aangezien Ruud er tegenover woonde, zal hij het wellicht beter weten.

Zeker is, dat wij als jonge kinderen de gietijzeren spuiten, als bokkie gebruikte. Er stond er één tegenover mijn geboortehuis, die daar veelvuldig voor gebruikt werd. Voor kinderen in de lagereschool leeftijd, vergde het een hele sprong en ik meen dat het Rinus de Groot was, die zich een keertje misrekende bij die sprong. Rinus was sportief, atletisch en vol bravoure, nam een aanloop, zette zijn handen op de ronde rand en sprong. We hoorden zijn klokkespel rinkelen, het kwam helemaal door zijn keel, zelf voelde ik het tussen mijn eigen benen, maar niet half zo erg als hij. Nadat Rinus de tranen die spontaan in zijn ogen waren geschoten had weggeveegd en hij na een tijdje weer normaal kon lopen, spraken we af, dat al die fonteintjes uit Amsterdam moesten verdwijnen. Een andere reden daarvoor was, dat ze lang niet altijd aanstonden en dat was ook al zo pesterig.