De Chinees

Sin Po Wah

Het is zondagmiddag, een uur of half zes. De telefoon ligt naast diverse folders gereed om wat te eten te bestellen. Ik kijk mijn lief aan en in een gezamenlijke gedachte kiezen we: Chinees. De keuze is snel gemaakt. Een Babi Pangang klein (mager) met rijst en een Mihoen Goreng Singapore (mijn favoriet). Een simpele handeling en een klein uur later knettert de brommer van de bezorger van Sin Po Wah voor de voordeur. Sin Po Wah, hoek De Clercqstraat-Elisabeth Wolffstraat, is nog steeds een beetje ónze Chinees sinds we daar in de 80-er jaren om de hoek aan de Bilderdijkkade woonden. Dus zijn we blij dat ze ook in Slotermeer bezorgen. Eten laten bezorgen, zo handig en zo ingeburgerd dat je bijna bent vergeten hoe het ooit begon.

Wah DO

1967. De eerste Chinees die ik als jongetje leerde kennen was Wah Do (heette die toen al zo?) op de hoek van de Bestevaerstraat en de Jan van Galenstraat. Even googelen en…. ja hoor, hij bestaat nog steeds.
Met 12 jaar was ik volgens mijn ouders oud genoeg om zelf Chinees te mogen halen. Toch een hele wandeling vanaf de Gerard Callenburgstraat. Met een wit geëmailleerde pan in een boodschappentas en de knip van mijn moeder in m’n knuist sloot ik achteraan in de rij van mensen met diverse maten pannen die gespannen op de klok keken. Zouden ze het halen voordat Sport in Beeld begon?

De Chinees was in mijn herinnering niet meer dan een kale witte ruimte met een paar plastic stoeltjes voor de ouderen en een toonbank met een geheimzinnig luik naar de keuken. ‘Voor vier personen bami, alstublieft’, sprak ik ingestudeerd, en zette ferm de pan op de toonbank. Mijn ouders waren altijd al meer van de bami dan van de nasi. Veel ‘exotischer’ was er ook nog niet. Bami met zo’n in heet water gekookt ‘gebakken’ ei. ‘Sambal bij?’, vroeg het meisje dat maar enkele jaren ouder was dan ik, terwijl ze de dampende pan bami voor me neerzette. Met een lichte blos op m’n wangen knikte ik van ja en sneller dan op de heenweg liep ik terug.

Op naar Sport in Beeld met toen al het bord op schoot.

P.S.

Kon de verleiding niet weerstaan en ben toch even ter plekke bij Wah Do gaan kijken. Ze hebben inmiddels de zaak ‘uitgebreid’ met 3 tafeltjes. Voor het raam wittige gordijnen en het menu. Bami met ei: 4,20. Geen tierelantijnen. Sommige dingen veranderen niet en soms is dat goed.

Klik hier voor alle verhalen van Ruud's Rondje.