De Chinees

7 Fans
Slotermeer, Bos en Lommer

Ruud's Rondje leidt ons dit keer naar een heerlijk bord met afhaaleten op schoot voor de TV.

Menu Wah Do wie, wat, wanneer, waar Foto: Ruud van Koert, 28 oktober 2009

Menu Wah Do wie, wat, wanneer, waar Foto: Ruud van Koert, 28 oktober 2009 Door: Jan van Zijp

Alle rechten voorbehouden

Sin Po Wah

Het is zondagmiddag, een uur of half zes. De telefoon ligt naast diverse folders gereed om wat te eten te bestellen. Ik kijk mijn lief aan en in een gezamenlijke gedachte kiezen we: Chinees. De keuze is snel gemaakt. Een Babi Pangang klein (mager) met rijst en een Mihoen Goreng Singapore (mijn favoriet). Een simpele handeling en een klein uur later knettert de brommer van de bezorger van Sin Po Wah voor de voordeur. Sin Po Wah, hoek De Clercqstraat-Elisabeth Wolffstraat, is nog steeds een beetje ónze Chinees sinds we daar in de 80-er jaren om de hoek aan de Bilderdijkkade woonden. Dus zijn we blij dat ze ook in Slotermeer bezorgen. Eten laten bezorgen, zo handig en zo ingeburgerd dat je bijna bent vergeten hoe het ooit begon.

Wah DO

1967. De eerste Chinees die ik als jongetje leerde kennen was Wah Do (heette die toen al zo?) op de hoek van de Bestevaerstraat en de Jan van Galenstraat. Even googelen en…. ja hoor, hij bestaat nog steeds.
Met 12 jaar was ik volgens mijn ouders oud genoeg om zelf Chinees te mogen halen. Toch een hele wandeling vanaf de Gerard Callenburgstraat. Met een wit geëmailleerde pan in een boodschappentas en de knip van mijn moeder in m’n knuist sloot ik achteraan in de rij van mensen met diverse maten pannen die gespannen op de klok keken. Zouden ze het halen voordat Sport in Beeld begon?

Wah Do nog steeds op de hoek van de Bestevaerstraat en de Jan van Galenstraat wie, wat, wanneer, waar Foto: Ruud van Koert, 28 oktober 2009

Wah Do nog steeds op de hoek van de Bestevaerstraat en de Jan van Galenstraat wie, wat, wanneer, waar Foto: Ruud van Koert, 28 oktober 2009 Door: Jan van Zijp

Alle rechten voorbehouden

De Chinees was in mijn herinnering niet meer dan een kale witte ruimte met een paar plastic stoeltjes voor de ouderen en een toonbank met een geheimzinnig luik naar de keuken. ‘Voor vier personen bami, alstublieft’, sprak ik ingestudeerd, en zette ferm de pan op de toonbank. Mijn ouders waren altijd al meer van de bami dan van de nasi. Veel ‘exotischer’ was er ook nog niet. Bami met zo’n in heet water gekookt ‘gebakken’ ei. ‘Sambal bij?’, vroeg het meisje dat maar enkele jaren ouder was dan ik, terwijl ze de dampende pan bami voor me neerzette. Met een lichte blos op m’n wangen knikte ik van ja en sneller dan op de heenweg liep ik terug.

Op naar Sport in Beeld met toen al het bord op schoot.

P.S.

Kon de verleiding niet weerstaan en ben toch even ter plekke bij Wah Do gaan kijken. Ze hebben inmiddels de zaak ‘uitgebreid’ met 3 tafeltjes. Voor het raam wittige gordijnen en het menu. Bami met ei: 4,20. Geen tierelantijnen. Sommige dingen veranderen niet en soms is dat goed.

Klik hier voor alle verhalen van Ruud's Rondje.

Alle rechten voorbehouden

1193 keer bekeken

3 reacties

Voeg je reactie toe
theo van genne

Ja wah do!!!

ja mijn school was aan de overkant van de chinees in de Jan van Galenstraat en ik woonde in de Reinier Claeszenstraat ongeveer vanaf 1955 tot 1963 en als ik aan de beurt was om te te klaaroveren liep ik dus op het zebrapad van school naar de chinees.Heb er ook vaak eten gehaald voor thuis en inderdaad het leek wel of het daar heel lekker was.En dat gouden tandje zie ik ook nog voor me.!

Fred Fontijn (fred@fonyijn.nl)

Langer geleden

Hierboven, schrijft An van Batum, dat zij vanaf 1960 bij Wah Do werkte. Het restaurant bestond al langer, in 1955 moet het er in mijn herinnering al geweest zijn. Het was nog dik in mijn lagere school tijd, dat ook ik met een pannetje op weg gestuurd werd. Het duurde nog wel even tot wij zover waren, het was nieuw en mijn vader at het beslist niet. Het was daarom altijd schipperen voor mijn moeder, chinees kwam er alleen als er nog een kliekje over was. Vanaf 1961 kwam ik zels regelmatig in het restaurant, bij mijn werkgever, drukkerij Senefelder, werd veel overgewerkt en dan mochten we ergens gaan eten. Dat gebeurde bij Maurits op de Ruyterweg of bij Wah Do, altijd met een paar man tegelijk. Het ging over toen er nog een Chinees bij kwam, recht tegenover Marja in de Jan Evertszenstraat, dat was dichterbij. 'Ma' zie ik nog vaag voor me, iets gebogen in de schouders, strak donker haar met een duidelijk permanentje en een gouden tand scheen tussen haar lippen door. Al eerder had ik gedacht An Van Batum tegen gekomen te moeten zijn, nu weet ik het, dat was daar dus, bij de overhandiging van het pannetje. Of misschien wel bij Krijn de Kaasboer, maar daar hebben we het nog wel eens over.

An van Batum

Wah Do

In 1960 werkte ik bij Wah Do achter de toonbank ik schreef de bestelling op een bonnetje dat door het luik naar de keuken ging.
Je kon er toen ook gewoon aan een tafeltje eten er stonden er ongeveer 7 tafeltjes in mijn herinnering. er werd bediend door "Ma"de Nederlandse vrouw die met Boko de eigenaar was getrouwd. Er aten veel Italianen,de gastarbeiders van die tijd, die niet aan het Nederlandse eten konden wennen .
ik denk dat de bami het meest op hun spagetti leek en het was goedkoop.Aan de toonbank had je voor fl.1--een grote portie bami of nasi en met ei betaalde je fl. 1.20
Om 21 uur gingen we zelf eten met z'n allen. in het begin moest ik er erg aan wennen maar ik heb nooit meer zo lekker sate of Foo Yong Hai en ander dingen gegeten.