Jan van Zijp
De reden van de gezinsverhuizing in 1974 naar de Tuinsteden was medisch. Hun beide dochters zijn cara patiënt en het gezin van Anita van der Kleij verhuisde op doktersadvies naar de groene, bomen- en zuurstofrijke omgeving van Geuzenveld. Het gezin betrok een woning uit 1956 in de Kenau Simons Hasselaarstraat 23, een grote 5-kamerwoning van 100 m2. Er was een bovenverdieping van twee grote slaapkamers en beneden een binnendeur naar een eigen tuin die weer grensde aan een openbare tuin. Anita genoot erg van de lieflijke, intieme, ruime en lommerrijke Tuinsteden, maar haar oude buurtgenoten uit de Pijp vonden de verhuizing eerder schokkend, alsof het gezin naar 'the middle of nowhere' was getrokken.
Veel kijk- en speelgroen
Achter het huis was een prachtig grasveld. De meiden wilden er met een kleedje, hun poppen en een zakje snoep en wat drinken lekker picknicken. De kinderen waren dit gewend, in het Sarphatipark daar leefde je namelijk buiten, juist omdat je '3-hoog achter' woonde. Maar in Geuzenveld kwam de buurvrouw in zo'n geval op de veranda, en zij klapte in haar handen, en gebaarde hen er mee te stoppen. Want de oudere bewoners zagen het gras alleen als kijkgroen. De nieuwe bewoners uit de binnenstad zagen het eerder als speelgroen. Ook heerlijke herinneringen heeft ze aan het zwemmen met de kinderen in de Sloterplas. Of aan het met de slee van het dijklichaam afglijden. Op de plek waar nu de nieuwe weg naar IJmuiden is gebouwd en de nieuwe brede school Æt Koggeschip, daar lieten ze de hond uit en van daaruit liepen ze met plezier het havengebied erachter in.
Oude leefregels en nieuwe buren
Eind jaren 70 was er veel instroom van gezinnen uit Turkije, Marokko en (in mindere mate) Suriname. De kinderen van Anita integreerden met alle kinderen van hun nieuwe buren. Op de trappenhuizen van de hoogbouw (met acht families op één trap) waren grote verschillen in normen en waarden tussen de generaties. Ouderen hielden zich aan strakke huisregels over de wekelijkse schoonmaak van de trappenhuizen, of over het alleen op bepaalde dagen in de gang zetten van het vuil. Terwijl Anita juist in opstand kwam tegen deze regels, viel het haar op dat veel jonge buitenlandse gezinnen zich juist aanpasten en zich streng aan de regels van de oudere bewoners hielden. Tevergeefs probeerde Anita hen soms ook uit te leggen dat het ook wel eens anders mocht. Juist omdat de kinderen van oude en nieuwkomende gezinnen allemaal met elkaar speelden, leerden ook de volwassen trapbewoners elkaar goed kennen. En er waren bloemen en bonbons voor nieuwe bewoners. Hoewel Anita er toen moeite mee had zich te conformeren aan de strakke onderlinge regels, kijkt zij er nu anders naar. Vandaag de dag doet men niet eens meer moeite om elkaar aan te spreken op gedrag. Wat dat betreft ziet ze nu voordelen in de manier waarop het vroeger ging.
Gepubliceerd: 15 december 2006
Link naar meer verhalen uit de Eendrachtsparkbuurt.
