Jan van Zijp
Op de dijk stonden fruitbomen en struiken. Ouders gingen er met hun kinderen naar toe om kersen, hazelnoten, pruimen en rozenbottels te plukken. Zowel voor Watie Ramadhin als voor Ikbal Dursun en Zeyneb Çelikyön vormen de bezoeken aan de dijk de beste herinneringen aan het wonen in de Eendrachtsparkbuurt. De dijk is er nog steeds aan de andere kant van de Haarlemmerweg, maar vroeger strekte de dijk zich aan deze kant uit langs de buurt tot waar nu het eindpunt van tramlijn 13 is.
Er heerste vroeger een echt ‘dorpsgevoel’ in de Eendrachtsparkbuurt. Alles was in de buurt. Waar de Albert Heijn nu is, was vroeger een garage met een benzinepomp. In de Dr. H. Colijnstraat was een autorijschool en een motorwinkel. Bij de motorwinkel kregen de kinderen vroeger chocolademelk te drinken. Ook zat hier vroeger bakker Huiberts, die nu op de Burgemeester van Leeuwenlaan zit.
Watie ging vroeger samen met haar kinderen (en soms met wel dertig andere kinderen uit de buurt) naar het pierebadje toe. Nog steeds komen de kinderen die Watie heeft zien opgroeien op bezoek. En ook nog steeds komen de kinderen uit de buurt graag bij haar langs. Zowel met het Suikerfeest als met Sint Maarten maakt Watie zakjes snoep klaar. De kinderen uit de buurt weten dit en komen dan graag bij haar aan de deur.
Met een groepje van twaalf Turkse, Marokkaanse, Surinaamse en Nederlandse vrouwen ging Watie vroeger iedere dag om half zeven sporten en joggen in het park. Haar deur stond altijd open en tot drie jaar terug ving ze regelmatig vrouwen uit de buurt op die problemen hadden.
Sinds 1985 woont Watie met haar kinderen in de Eendrachtsparkbuurt. Haar kinderen gingen naar de Timotheusschool. Het was ook in deze buurt waar de zoon van Watie, Fiaz, Ikbal leerde kennen. Inmiddels zijn de overbuurkinderen Fiaz en Ikbal getrouwd en hebben ze een dochter van bijna drie jaar oud.
Ook Ikbal vindt haar bezoeken aan de dijk als kind de mooiste herinnering aan de Eendrachtparkbuurt. Kinderen uit de buurt bouwden er hutten en speelden er verstoppertje. Alle kinderen uit de buurt kwamen er samen en vormden een hechte groep.
Ikbal herinnert zich dat ze als kind op een dag uit school kwam en ze enorme piepschuimplaten in de sloot bij de dijk zag drijven. En uiteraard besloot ze om op de platen in de sloot te gaan spelen. Dat betekende dat Ikbal – die toen nog niet kon zwemmen – kopje onder ging en drijfnat naar huis toe moest. Thuis vertelde ze dat iemand een grote emmer water vanaf het balkon over haar heen had gegooid. De stank van het water zal ze niet snel vergeten!
Gepubliceerd: 15 december 2006
Link naar meer verhalen uit de Eendrachtsparkbuurt.
