Jan van Zijp
Adyuba Sumter is een 36 jaar jonge, alleenstaande moeder van vijf kinderen. Zij woont al tien jaar in de Kenau Simons Hasselaarstraat. Adyuba is in Geuzenveld komen wonen na een ongeval met haar zoontje, waarbij hij op tragische wijze om het leven kwam. Zij kon toen gewoonweg niet in hetzelfde huis en in haar oude buurt blijven. Die gaven haar zulke nare herinneringen.
De eerste indruk van haar nieuwe buurt was goed en de woning die ze aangewezen kreeg was groot genoeg voor haar gezin. Ze was en is nog steeds erg blij met haar 5-kamerwoning en twee van haar kinderen gaan in de directe buurt op school.
Ze vind het erg jammer dat ze nu, na tien goede jaren, moet verhuizen. En als je haar vraagt of zij hier persé wil blijven wonen of dat ze haar blij zouden kunnen maken met een mooie betaalbare woning buiten het stadsdeel, dan blijft ze toch liever hier. “Ik ga nergens heen. Ik zit in mijn stadsdeel in het bestuur van Groen-Links, ik ben initiatiefneemster van de kinder(voor)leesclub die ik gestart ben bij Het Pluspunt als wijkwebcursus. Ik ben toezichthoudster bij het nieuwe speelplein van speeltuinvereniging Confusius en ik heb een feest georganiseerd voor de jongeren van de buurt. Ik ben dus al een aantal jaren zeer actief in de buurt. Ik zet mij vooral in voor kinderen en ik wil mij nóg meer inzetten. Deze buurt is namelijk heel erg kinderrijk en er zijn toch relatief weinig dingen voor hen om hier te doen. Daar probeer ik dus verandering in te brengen.”
Adyuba heeft ook vele goede sociale contacten. Toen ze hier tien jaar geleden kwam wonen, had ze het nog steeds erg moeilijk met haar verlies. Ze was toen nog getrouwd en hield het emotioneel maar net vol. “In het begin werkte ik en had weinig tijd voor sociale contacten. Maar vanaf 2002, toen ik mijn baan verloor wegens faillissement en mijn huwelijk eindigde, zat ik thuis. Toen begon eigenlijk het sociale leven pas echt voor mij. Ik begon contacten te maken met mensen in de buurt zoals met de buurtcoördinator Kenneth Nelson. Ik vond het jammer dat ik zo weinig mensen kende en begon vrouwen bij elkaar te brengen voor bijeenkomsten. Dat is jammer genoeg niet blijvend geweest, maar ik heb hierdoor contacten gelegd, mezelf beter leren kennen en heel veel geleerd.
Na zoveel jaren ben ik echt gehecht geraakt aan de mensen hier, aan de scholen van mijn kinderen en aan mijn werkzaamheden in en voor het stadsdeel. Eigenlijk aan mijn hele inburgering in deze wijk, daarom vind ik het heel vervelend dat ik nu in zo’n onzekere situatie verkeer. Ik ben -ondanks dat ik niet weg wil - toch ergens bang dat ik straks geen keuze blijk te hebben. Stel nou dat de grotere woningen niet voor mijn inkomen beschikbaar worden gesteld, dan moet ik misschien toch verder weg gaan wonen. Maar nee, daar wil ik gewoon niet aan denken. Ik hoor gewoon hier!”
Gepubliceerd: 15 december 2006
Link naar meer verhalen uit de Eendrachtsparkbuurt.