Jan van Zijp
“Ik werkte als hostess voor een Nederlands reisbureau en mocht invallen voor een collega die naar Mallorca zou gaan. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Zonder een woord Spaans te spreken stortte ik me in het avontuur. Met handen en voeten kom je een heel eind, ontdekte ik. De eerste jaren werkte ik als hostess, maar later gidste ik op bussen met Engelse, Duitse en Nederlandse toeristen. Na elke excursie werd een foto gemaakt. Op de achterkant schreef ik een verhaaltje en stuurde de foto naar mijn moeder. Ze heeft de hele stapel altijd bewaard.”
Te gast
“In de winter lag mijn werk op Mallorca stil en trok ik weer bij mijn ouders in. Ik probeerde in die maanden Spaans te leren in een klasje hier in de wijk. In die tijd waren er veel meiden die hier een Spanjaard aan de haak geslagen hadden, en de taal wilden leren om met de schoonfamilie te kunnen praten. Maar die lessen schoten niet op, als ik het daar had moeten leren had ik nu nog geen Spaans gesproken!
Mijn man heb ik ontmoet tijdens mijn werk. Hij zat in de bus achter die van ons, en zo is het gekomen. We woonden in Spanje in een mooi huis en ik miste mijn buurtje in Geuzenveld allerminst. Mijn familie natuurlijk wel. Mallorca was al zo toeristisch dat mensen niet raar tegen mij als buitenlander aankeken. Ik heb me altijd te gast gevoeld in Spanje, maar dat was geen negatief gevoel voor mij. Zo vond ik het volstrekt normaal dat het beschikbare werk eerst werd verdeeld onder de ‘eigen’ mensen, en dat ik in de tweede ronde meedeed. Dat hoorde zo vond ik.”
Moeilijke keus
“We kregen een zoon: Francisco. Maar ons geluk werd ruw verstoord door de dood van mijn man. In de jaren daarna reisde ik heen en weer tussen Spanje en Nederland. Ik voelde me op beide plaatsen niet meer thuis, het was een onrustige periode. Toen Fransisco bijna zeven jaar was, kwam ik voor een moeilijke keus te staan: gaat hij in Mallorca naar school of gaan we terug naar Nederland? In Spanje zijn kinderen van ‘s ochtends vroeg tot aan het begin van de avond op school. Tegen de tijd dat Fransisco thuis zou zijn, zou ik behoorlijk afgedraaid zijn van mijn werk. We zouden dus weinig tijd samen hebben. Bovendien was in Spanje geen sociaal vangnet. Als ik ziek zou worden, moesten we ons maar zien te redden. Hoewel mijn schoonfamilie hartstikke lief was, voelde ik bovendien dat mijn eigen bloed toch meer trok.”
Hernieuwde kennismaking
“Ik liet een mooi huis en leuk werk achter op Mallorca en ging terug naar mijn ouders in de Kenau Simons Hasselaarstraat. Vroeger woonden we er met z´n negenen, dus er was ruimte zat nu mijn ouders er alleen woonden.
Bij de hernieuwde kennismaking met de Eendrachtsparkbuurt viel het me meteen op dat de wijk was veranderd. In mijn tijd kwamen er Portugezen, Grieken en Spanjaarden wonen, maar nu waren onder de nieuwe bewoners veel Turkse en Marokkaanse gezinnen. Op ‘t Koggeschip was toen al tien procent van de kinderen in Franscisco´s klas van niet-Nederlandse afkomst. Vaak hadden deze kinderen een taalachterstand. Maar het leuke was dat iedereen open stond voor contact. We kregen wel eens lekker eten van andere moeders mee naar huis, en vonden het interessant om meer over elkaars cultuur te weten. Later kwamen er zoveel mensen met dezelfde culturele achtergrond in de buurt wonen, dat er van beide kanten minder toenadering was. Dat is jammer, want uiteindelijk moeten we er toch samen wat van maken. En nog steeds.”
Gepubliceerd: 15 december 2006
Link naar meer verhalen uit de Eendrachtsparkbuurt.