Mijn leven verandert veel te snel.
Ik mis mijn geboorteland: die warmte, de zon, de mensen.
Maar hier wordt niet over gesproken.
Het is heel donker in mijn hoofd.
24 uur per dag heb ik koppijn.
Ik slik wel 5 paracetamol per dag!!!!
Ik ben niet meer senang.
Ik ben het oudste meisje.
Ik kook, was af, doe de boodschappen
Ik wieg mijn 5 broers en zuster in slaap.
Ik zing Nina Bobo.
Het lied vertelt dat als het kind niet gaat slapen,
het door een mug gebeten zal worden.
Nina bobo ohoh, nihina bobo
kalau tidak bobo digigit njamoek.
Marilah bobo oho nonna manis
kalau tidak bohobo digigit njamoek.
In 2017 ga ik mijn wortels onderzoeken.
Na een aantal zware jaren kan ik eindelijk doen wat ik leuk vind.
Ik ga terug naar mijn roots.
Ik ben opeens weer een Indische, inlandse vrouw.
Mijn moeders bloesje ruikt nog steeds naar haar.
Bij Toko Bandung koop ik zo'n speciale mand, een tampah.
Ik leer hoe ik krupuk Udang moet bakken.
Opeens is die donkere wolk weg.
Sindsdien hoef ik maar 1 paracetamol te slikken!
Ik voel me gelukkig.
De zon van Indonesië schijnt in mijn hoofd.
Dit verhaal is onderdeel van het project Vrouwen van Nieuw-West.
Klik hier voor nog meer verhalen.