Ook leuk, ik woonde op een schark.
Aan de ene kant was de spoordijk, aan de andere kant het, voormalig, marine opleiding terrein. Dit tot veel plezier van mijn twee tienerdochters die toen nog thuis woonden. Die jongens in hun mooie pakjes die 's avonds uit het raam van het internaat hingen en contact me ze zochten. Ik maakte me daar geen zorgen over, er zat tenslotte een brede gracht tussen hen en mijn bootje.
De Schark. Bron: Maria Snel. 
Ik werkte toen in Purmerend in een woonvorm voor ernstig, meervoudig gehandicapte kinderen. We kregen daar regelmatig bij- en opfris cursussen. Zo ook in oktober 2003 een tilcursus van een fysiotherapeut. Nooit met een kromme rug tillen maar door je knieën zakken en met rechte rug tillen.
De volgende dag had ik dienst en ik wilde een kind dat op de grond op een speelkussen lag optillen op mijn oude manier maar, o nee, doen zoals we gister geleerd hebben. Ik dus door mijn knieën, rug recht en dan tillen. En toen ging het mis, ik verloor mijn evenwicht en viel met het kind in mijn armen keihard op de vloer. Au! Ik kon nog naar de bank strompelen en had alleen nog maar pijn.
De huisarts werd gebeld, die kwam en zag mij op de bank liggen en begon te lachen. “Nou”, zei ik, “lig ik hier pijn te hebben en ga jij lachen!” Maar ik bereep het wel want hij kwam altijd langs als er iet met de kinderen was en nu lag daar een van de begeleiders op de bank.
Hij belde een ambulance en ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis, daar werden foto’s gemaakt en toen was het wachten op de uitslagen. Gelukkig waren er inmiddels twee dochters gearriveerd en was ik niet meer alleen. Intussen moest ik plat op mijn rug blijven liggen en mocht ik niet meer bewegen.
“Mevrouw, u hebt uw rug gebroken”
Na een tijdje kwam de arts met de uitslag: “Mevrouw, u hebt uw rug gebroken”. Mijn reactie: “Oh?” Nou ja, zo’n mededeling is zo bizar dat je dat even niet kunt bevatten.
Dat werd dus een opname, dat duurde dus weken, inmiddels had ik een brace aangemeten gekregen, kon ik in ieder geval weer zitten maar ik was het ziekenhuis helemaal zat en wilde naar huis. Gesprek met de fysiotherapeut, ”mevrouw, u woont op een boot, zal dat wel gaan?” “Natuurlijk,” zei ik, “als ik maar een keer binnen ben gaat het wel goed.”
“Ja maar mevrouw, als er dan brand uitbreekt, kunt u dan snel naar buiten?”
Had die man natuurlijk gelijk in dus moest er iets anders gebeuren, er zat maar een ding op, revalideren in een verzorgingshuis. Niet zo’n leuk idee maar er zat niets anders op. Dan duurt het nog weken voor dat er ergens een plekje is maar eindelijk dan toch, er is plek in het Gerhardhuis. En waar is dat dan? In Amsterdam West. Oké, ik heb niets met Amsterdam West maar ach, het is maar tijdelijk.
Komt een van de kinderen op bezoek en zegt: ”Weet je dat je vlakbij de Geuzenborg zit?” He, dat is toevallig, daar ben ik mijn carrière in de zorg begonnen. De Geuzenborg bestaat nu niet meer maar zat aan de Frans Bastiaansestraat. Als het mooi weer was ging ik op de fiets naar mijn werk en fietste dan vaak langs de Noordzijde en zag daar drie grote flats staan en dacht toen: “Je zal daar moeten wonen, in zo’n pakhuis.”
Revalideren in het Gerhardhuis Het Gerhardhuis, Amsterdam Nieuw-West, jaren negentig. Bron: T. Bosma.
Maar goed, ik ging in 2004 dus wonen in het Gerhardhuis, waar ik natuurlijk veruit de jongste was. Nu had ik altijd gedacht dat oudere mensen milder en liever werden maar dat had ik toch verkeerd gedacht, op een paar uitzonderingen na waren met name de dames helemaal niet zo aardig!
Toch moest ik daar een tijdje verblijven dus ik dacht: ”Ik ga integreren en ga meedoen aan de Bingo!”
Zo gezegd zo gedaan, ik liet me naar de bingo brengen en werd bij een paar dames aan een tafeltje gezet. Ze keken niet echt vrolijk maar ik vroeg ze hoe het werkte. :”Tja, wij betalen er het hele jaar voor.”
“O”, zei ik, “maar ik wil wel betalen hoor”. Nou, dat hoefde dan ook weer niet. Het bingo begon en, niet te geloven, ik had het eerste bingo. Gemopper bij de dames, “wij betalen er het hele jaar voor en nu wint zij ook nog!” Toen dacht ik: ”Ik wil hier weg!” maar ja, geen verzorgende in de buurt. De tweede ronde begon en toen kwam er een verzorgende naar me toe:” er is bezoek voor u.” Ik draai me om en zie een vader van een van de kinderen waar ik werkte in de deur staan. Hij gebaarde, doe maar rustig aan maar ik gebaarde kom hier alsjeblieft! Gelukkig begreep hij dat en ik fluisterde: ”Haal me hier weg!” Dat deed hij gelukkig en ik ben nooit meer naar het bingo geweest!
Inmiddels was het kerst geworden en was ik bij een van de kinderen en we overlegden hoe nu verder, ik wil naar huis maar ja, dat was nog geen optie. Zegt mijn jongste zoon : ”Dan verkoop je toch de boot!” Ik reageer als door een wesp gestoken: “Nee, natuurlijk niet!” Ik had namelijk altijd gezegd: ”Ik ga nooit meer van deze boot af tenzij jullie me er af moeten dragen met mijn voetjes vooruit!” In het nieuwe jaar een dagje naar huis om te proberen, geen succes, en toen wist ik dat ik toch maar de boot moest verkopen.
En al jaren gelukkig in Amsterdam West
Dan maar op zoek naar een appartement, waar wil ik dan wonen? Hier en daar gekeken, best wel lastig. Krijg ik een mailtje van mijn schoondochter, kijk hier eens naar op Funda.
Dat zag er goed uit! Ik had wel steeds gezegd: ”Ik mag dan niet meer op het water wonen, dan wel graag aan het water.”
Stond er een prachtige foto van het uitzicht op de Sloterplas, geweldig.
Uitzicht op het Van Eesterenpaviljoen vanaf de Burgemeester Hogguerstraat. Bron: Annick Marquer, 2017. 
Natuurlijk zijn we gaan kijken en toen we daar aankwamen zei ik : ”Dit kan niet waar zijn! Dit zijn die flats die ik zo verschrikkelijk vond toen ik er 15 jaar geleden lang fietste!”
En nu woon ik hier al weer 15 jaar en ben helemaal gelukkig in Amsterdam West!