Oma rechtop op de brancard

Tot de koffie op was!

Auteur: Frans Serné
Ambulance van de GG&GD Amsterdam - jaren vijftig

Ambulance van de GG&GD Amsterdam - jaren vijftig Door: Beeldbank van het Stadsarchief

Alle rechten voorbehouden

Ik vertelde eerder over mijn ernstig invalide oma die samen met opa naast ons woonden in de Johan Coltermanstraat op 3-huis en wij op 2-huis.
Mijn broer en ik deelden een slaapkamer, grenzend aan de slaapkamer van mijn grootouders, gescheiden door een dunne, gehorige muur. Ik sliep tegen de muur van hun slaapkamer en hoorde wanneer zij ’s avonds (’s nachts) naar bed gingen.
Opa was gepensioneerde bouwvakker met een harde stem en sterk. Hij verzorgde oma overal mee, een Mantelzorger ‘avant la lettre’. Hij ‘takelde’ haar het bed in, hetgeen met gebonk, gekraak en ook wel gemopper gepaard ging, alsof hij haar op bed kieperde. Ik was aan dat geluid gewend. ’s Ochtends vroeg herhaalde het rumoerige gebonk zich, als oma uit bed werd ‘getakeld’.
Op een ochtend drongen nieuwe ochtendgeluiden uit hun slaapkamer door. Een harde bonk, wat leek op een val op de grond, jammerend en huilend geluid van mijn oma en harde klanken van mijn opa.
Ik schonk hier eerst geen aandacht aan, maar meldde wel aan mijn moeder: “Zo te horen zijn opa en oma ook weer op, maar ik hoorde een bons”. Mijn moeder, eigenlijk ook Mantelzorgster ‘avant la lettre’, vertrouwde het niet en ging bij haar ouders polshoogte nemen. We hadden hun huissleutel, waardoor zij naar binnen kon. Zij zag oma aangekleed en wel in haar rolstoel in de huiskamer zitten en opa was in de keuken bezig. Zo te zien was alles normaal. Het viel mijn moeder op, dat oma scheef in haar rolstoel zat. Oma vertelde, dat ze pijn in haar schouder had, maar zei niets over wat er gebeurd was.
Mijn moeder belde de dokter, onder protest van opa en oma: “Kind … niets aan de hand”. De dokter onderzocht oma, vertrouwde het niet en liet een ambulance komen. De ambulancebroeders ‘takelden’ een vrouw met ernstige Multiple Sclerose en vergroeiingen op een brancard en snoerden haar stevig vast. Mijn oma had al die tijd geen krimp gegeven en maakte geintjes met die jongens, en bood ze koffie aan.
Ze zetten daarop oma ingesnoerd en wel, rechtop op de brancard, voor de deur in het trapportaal en dronken hun koffie.
Oma stond daar rechtopgezet, vastgebonden in het trapportaal, alleen haar ‘koppie’ zichtbaar, tot de koffie op was.
In het ziekenhuis bleek … een schouderfractuur en een gebroken sleutelbeen.
Opa had haar per ongeluk laten vallen. En omdat oma ‘gewend’ was aan overal pijn, had ze deze nieuwe pijn gewoon in het rijtje erbij gezet.
Ze herstelde snel.

Alle rechten voorbehouden

33 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe