Stip ... Witte Stip

In een eerdere column over huisdieren bij ons thuis schreef ik over onze goudvissen. Ik wil daar nu uitgebreider op ingaan.

Vriendjes en vriendinnetjes hadden een huisdier, wij in de jaren vijftig/zestig niet. Wij konden geen kat nemen, omdat mijn moeder allergisch was voor harige beesten. Zij moest altijd erg oppassen niet in aanraking te komen met dieren met haren, zoals kat en hond. Zij had een kwaal, waardoor zij dagen achter elkaar ernstige niesbuien had. Ze slikte gele pilletjes op doktersrecept en als die op waren moest ik die, als kind, ophalen bij de apotheek in de Nolenstraat achter het Lambertus Zeilplein. 

Mijn vader was bang voor honden. Hij had tijdens de Tweede Wereldoorlog in drie kampen bij Oost-Berlijn in Duitsland gezeten en was daar vaak met bewakingshonden in contact gekomen en daar een angst voor honden aan overgehouden.

Ook mijn broer(tje) was allergisch. Als hij na aanraking met een harig dier in zijn ogen wreef, kreeg hij kalrode ogen en jeuk. Dus bleef er maar één mogelijkheid voor huisdieren over … goudvissen!

In de Sam van Houtenstraat, bij ons aan de overkant, was in de jaren 60 een dierenwinkel die ook goudvissen verkocht. We mochten goudvissen van onze ouders, op voorwaarde, dat we ze zelf zouden verzorgen. Kom schoonmaken, eten geven, enzovoorts. Onze moeder zei: ”Het zijn jullie vissen, ik doe er niks aan”. Bij de dierenwinkel kocht ik visvoer genaamd Tubifix, levend voer en iets in een gedroogde vorm in een strooibusje. Verder deden we ook zeewier in de kom. Mijn broer en ik maakten de kom, waar groene aanslag in kwam, geregeld schoon. 

Na verloop van tijd verloren we onze belangstelling en draaide onze moeder op voor de schoonmaak van de goudvissenkom. Zij deed dat nogal rigoureus. In de keukengootsteen deed zij de stop in de afvoer, liet de gootsteen vol koud leidingwater lopen, schepte de goudvissen uit de kom en dumpte ze in het koude water in de gootsteen. Het water uit de kom spoelde ze door het toilet. Na een sopbeurt van de kom, schepte ze de vissen er weer in terug.
Een paar dagen later waren de vissen niet meer zo fit en zaten vol witte puntjes op hun vinnen. Bij navraag bij de dierenwinkel bleken ze ziek te zijn. Het was Stip … Witte Stip. 
De pilletjes die we kregen hielpen niet. De dode vissen verdwenen in het riool.