Daar voorbij begon het lange niets en daar weer achter doemde dan zomaar die verrukkelijke Sloterplas op! Zo groot als de zee met rondom bergen zand die niet voor duinen onder deden Een levensgevaarlijke plek om te zwemmen: het glooide langzaam naar 30 meter diepte in het midden, Wij hadden er geen weet van..
Voor welke veiligheid dan ook moesten wij een autoband mee nemen.Die stond altijd opgepompt en wel op onze veranda, voor het geval dat...
Het was zo'n "geval dat" dag. Grote vakantie, papa naar zijn werk, mama moest de school helpen schoonmaken en mijn oudere broer Rene was naar zijn laatste welpenkamp. Na de vakantie zou hij naar de verkenners gaan!
Tijdens het ontbijt kwam mijn moeder totaal onverwacht met het plan en al om negen uur mochten wij op pad. Helemaal alleen met zijn tweeën.Ik kreeg de leiding van de expeditie en zwol van trots. Het was te mooi om waar te zijn !
Er kon ook eigenlijk niks mis gaan.De weg was bekend, want wij gingen heel vaak met de hele familie naar de plas. Wij hebben er allemaal leren zwemmen. Dat kostte mooi niks en onze ouders waren tuk op dingen die mooi niks kostten.
Mijn moeder had de groene badtas volgestopt met de zwemspullen, boterhammen en een hele fles melk. Het was de bedoeling dat wij niet voor vijf uur weer thuis kwamen.
Voor mijn verjaardag had ik een zoveelstehands damesfiets gekregen. Natuurlijk nog met houten blokken op de pedalen en het zadel in de laagste stand, maar ik HAD een fiets.
Met fietstassen nog wel! Fietstassen waren handig voor mensen die geen auto hadden, aldus mijn moeder.
Met mijn fiets al aan de hand wachtte ik op Luc en mama die gelijk met ons de deur uitging. Ze controleerde of ik de groene badtas wel goed rechtop in de fietstas had gezet en drukte mij voor de zoveelste keer op het hart dat ik niet van de stoepen af moest bonken met die melkfles.
Luc was in aantocht, te merken aan de autoband die hij van drie trappen hoog de straat op liet rollen. Eenmaal beneden kreeg hij daarvoor meteen een oplawaai.
Hij zette zich op zijn te kleine fietsje en mama hing de enorme autoband om zijn nek. Het leek wel of hij de Tour de France had gewonnen! Hij kon er bijna niet overheen kijken, maar hij ging behendig van start.
De fietsende autoband hield er de vaart in. En probleemloos verlieten we de bewoonde wereld.
Gepubliceerd: 15 november 2007
Terug naar het verhaal over Nel Vos.