“Dat houdt ze nooit vol” dachten haar ouders.

Als ze dat maar volhoudt

Frieda: “De allereerste dag dat ik hier in de winkel begon kan ik me niet zo goed meer herinneren, maar wel dat mijn ouders er een hard hoofd in hadden. Ze waren het er wel mee eens dat mijn man en ik deze zaak begonnen, maar ze dachten dat het te zwaar voor me zou zijn. Ze vonden me veel te jong en dat was ook zo, want ik was pas 18 toen ik in 1968 begon”.
 

Veranderingen

Frieda: “Zo’n beetje 25 jaar geleden was de winkel maar half zo groot. Het was dus maar een héél klein winkeltje. Indertijd werd er veel gerenoveerd en werd er van 2 woningen 1 gemaakt. De winkel kreeg er een groot winkeldeel en een magazijn bij.
Vroeger bezorgde mijn man melk in de buurt vanaf dat wij hier begonnen in 1968. In 1988 hield het bezorgen echter op.
Je had hier vroeger in de buurt hele grote gezinnen met 6 tot 8 kinderen. Die zijn er nu niet meer. In de Krommeniestraat kwam een school en daardoor vertrokken er een heleboel gezinnen die bij ons klant waren. Er werd 25 jaar geleden veel gerenoveerd en nu is dat weer zo.
Er wonen hier allerlei soorten mensen en we hebben zowel allochtone klanten, jonge en oudere buurtbewoners. De klanten van vroeger zijn nu tachtig, negentig jaar oud”.
 

Broodjeszaak

Frieda: “Het grote verschil met vroeger is wel, dat je in 1968 flessen melk had, losse eieren, dat je suiker, meel, bloem en maizena moest uitwegen. Alles was onverpakt en kwam in kratten.
Nu is de winkel meer een broodjeszaak geworden. Vanuit de haven krijgen wij faxen van bedrijven die hun bestellingen doen. Maar ook voor een creche in de buurt doen wij de levering van levensmiddelen.  Mijn man begint ’s morgens om half zes al met inladen en gaat daarna de broodjes en andere bestellingen bezorgen. Zelf begin ik om half acht ’s morgens. Dat is wel vroeg, maar ik ben het gewend. Er zit gewoon een klok in me, waardoor ik altijd vroeg wakker ben.”
 

Verbazing

Frieda: “Voordat wij hier met onze zaak begonnen zat hier ook al een melkwinkel van de familie Faijdherbe. Ze zijn gestopt toen ze 65 werden. De dochter van de vorige eigenaar komt nog wel eens langs om te informeren hoe het gaat.
Maar ook mensen die vroeger in de buurt woonden en wel eens naar Museum ’t Schip gaan, zien dat de winkel er nog steeds is en zijn dan verbaasd dat wij het al die jaren volhouden.
Maar wij hebben dit altijd met plezier gedaan en hopen het nog vier jaar te doen. Dan is mijn man 65 en dan denken we er over om te stoppen. Mijn dochter wil de winkel niet overnemen, het is te moeilijk nu om tegen de grote winkelbedrijven op te boksen”.

Gepubliceerd: 26 november 2008

Auteur: José Stolp

Lees ook de andere verhalen en berichten in de rubriek Buurtwinkels.