Toen Slotermeer haar 50-jarig bestaan vierde, heb ik bewoners van het eerste uur geïnterviewd. Het stadsdeel is onherkenbaar veranderd in vijftig jaar tijd en de verhalen van deze zogenoemde pioniers bevestigen dat. Tijdens het interview met Louis Firet, schrijver van het in West wereldberoemde boek ‘Leven rond de Sloterplas’, keek ik uit het raam van zijn woning aan de Burgemeester Cramergracht waar hij in 1956 kwam te wonen. Een foto van het uitzicht tientallen jaren geleden maakt duidelijk hoe enorm de buurt is volgebouwd. Dat verdichting niet altijd als negatief beschouwd moet worden, blijkt uit Firets relaas. “Jarenlang hadden we op die lege vlaktes last van het zand. Vooral als het waaide kwam het in je ogen en oren als je buiten speelde." In het drijfzand zonk op een onbewaakt moment zijn neefje bijna helemaal weg. Het liep goed af. De jaren vijftig kende zo haar eigen gevaren.
Zand komt veelvuldig voor in de verhalen van de pioniers. Het Verre Westen stond erom bekend. “Wie gaat er nu op een zandplaat zitten?" vroegen de kennissen van kapper Holla verbaasd als hij vertelde dat hij ging verhuizen naar Slotermeer. Ze verklaarden hem voor gek. De andere kapper in het stadsdeel, kapper Bakker aan de Burgemeester de Fockstraat, verklaarde zichzelf wellicht voor gek. “Overal lag zand," herinnert dochter Henny van Hanja-Bakker (toen 7 jaar oud) zich. Pionieren was het. “We moesten de winkel voor de opening in 1953 zelf schoonmaken. Water haalden we met emmers uit de bouwput. Een paar weken later kwam er pas waterleiding."
De achttien (!) kinderen op de trap bij Anny Lam aan de Johannes Poststraat genoten juist van het wroeten in het zand. Het natuurlijke speelmateriaal was voldoende in een tijd zonder clubjes of speelplaatsen. “Tegenwoordig hebben ze allemaal duur speelgoed. Toen waren ze niet veeleisend, de kinderen vermaakten zich met niks, maar het kon ook niet anders." Ook de kinderen van de familie van Aurich hadden dolle pret. “Toen we hier met de kinderen naar een modelwoning kwamen kijken, ploften ze neer in het zand," vertelt moeder van Aurich. “Ze vonden het fantastisch. Ze dachten dat die enorme zandbak altijd zou blijven." Maar alles gaat voorbij. Een hoop (zand) is verdwenen.
