Mevrouw den Ouden-Munting ontvangt ons in haar bescheiden appartement en begint spontaan haar verhaal te vertellen. Na haar school begon ze te werken bij een advocatenkantoor dat onder andere belast was met de scheiding van Louis Davids. Zij was toen pas 19 jaar oud en in die tijd was je op die leeftijd nog maar een kind. Dit in tegenstelling tot vandaag de dag, waar meisjes van deze leeftijd al heel zelfstandig zijn. Trots vertelt mevrouw den Ouden-Munting ons dat zij inmiddels 80 jaar geleden Heil soldaat is geworden.
Het was in die tijd dat zij op een dag door de Wittestraat liep en gezang hoorde komen door een openstaand raam. Als een magneet voelde zij zich aangetrokken tot dit gezang. Vanaf die tijd was maar één ding belangrijk, namelijk het bijwonen van de bijeenkomsten. Er was echter een probleem. Thuis had vader geen hoge dunk van deze in die tijd nieuwe beweging. Het Leger des Heils was vanuit Engeland over komen waaien naar Nederland en mevrouw den Ouden-Munting was niet weg te slaan bij deze nieuwe beweging. Gelukkig kreeg ze van haar vader uiteindelijk toestemming om bij het haar zo geliefde Leger des Heils te gaan. Haar levensmotto luidt: "gelijk het gras zo kort is het leven." Haar goede gezondheid dankt zij aan haar geloof. En na een boeiend interview waarin deze kwieke 100-jarige ons meer vertelde dan wij hier kwijt kunnen, nemen wij afscheid van haar.