Vanuit de Jordaan verhuizen naar Slotermeer. Toon en Helène waren uitermate tevreden met hun prachtige woning in een nieuwe flat in het groene, rustige stadsdeel. Zo dicht bij de stad en toch zo veel natuur en rust om hen heen. Maar vrienden bekeken het anders. “Daar ga je toch niet wonen?” was een veelgehoorde reactie, terwijl het stel (50+) vrolijk de verhuisdozen inpakte. Ja, daar gingen ze wel wonen. Zij hadden immers inmiddels wel de mooie kanten van Slotermeer gezien. En op een dag, zo namen zij zich voor, zouden ze hun vrienden en familieleden dat ook laten zien.

S.I.P.

De laatste zondag van september was die dag aangebroken. Toon en Helène hadden mij, promotor van Nieuw-West, gevraagd een ludieke rondleiding door het stadsdeel te organiseren. Zo werd S.I.P. geboren: Slotermeer International Promotions. Inclusief badges voor de deelnemers, visitekaartjes van de organisatie, tasjes van het stadsdeel met promotiemateriaal en een yell: ‘Slotermeer has it!’ Als je dat maar vaak genoeg roept, gaan mensen het ook echt geloven.
Maandenlang wogen we de ene prachtige locatie tegen de andere af. Er was gewoon niet voldoende tijd om al het moois te laten zien. We moesten een keuze maken. De molen aan de Haarlemmerweg viel af. De kerk aan de Burg. Vening Meineszlaan viel af. Het hele Sloterpark viel af. Met pijn in het hart, maar er bleef veel moois over. We liepen die zondag via de mooiste boom van het stadsdeel (een vleugelnootboom aan de Jan de Louterstraat) naar het Carillon, dat helaas werd overstemd door de drukte van de kermis op Plein ’40-‘45. Maar aan de andere kant: dat festijn droeg ook wel weer bij aan de sfeer in Slotermeer die dag.

Burgemeester

Stadsdeelvoorzitter Robin de Bood - ingehuurd, maar met een blik van ‘kijk eens wie daar toevallig staat’ geïntroduceerd als de burgemeester van Slotermeer — sprak het zestig mensen tellende publiek toe en droeg zo bij aan de promotie van het stadsdeel. Ik sleurde de groep mee van het ene plekje met mooi uitzicht — op de brug aan de Burg. Eliasstraat — naar het andere. Ook de Sloterplas benam de groep de adem. Iedereen knikte. Slotermeer has it! Het weer zat gelukkig mee. Niet te koud, het was droog en zonnig. Voor blaren en andere pijntjes had het S.I.P (ik dus) haar moeder ingehuurd die als Zuster Sandra met medicijntasje en zusterskapje meewandelde en de moed er in hield. Volgzaam legde de groep de hele route af. Langs het Noorderhof waar we ‘spontaan’ binnenvielen op een buurtfeestje om de sociale samenhang in de buurt te tonen. Langs kunstwerken, gebouwen, veel groen en weer terug. “Zo’n enthousiasme voor zo’n kutwijk,” grapte een van de deelnemers. Ik kon er wel om lachen. Maar hé, een ding: het is wel MIJN kutwijk. Slotermeer has it!

Voor meer promotie van Nieuw-West: www.shirleybrandeis.nl