Uitzicht
Vanuit het raam van onze woonkamer hadden we uitzicht op de Rijpstraat die precies tegenover ons begon en naast onze deur aan onze kant. Maar toch konden we ook nog het eind zien van de oneven kant van de Rijpgracht, daar waar bijna contact werd gemaakt met de achterkant van de ‘Bestevaerstraat’. Het scheelde niet veel of de huizen van de gracht verdwenen daar achter. De Rijpstraat, oneven, stond met de voorkant ongeveer halverwege de gracht. Aan iedere kant van de straat was een ruim trottoir, waardoor we niet bij elkaar op de lip zaten. Tegenover ons op 3-hoog woonde de familie Oosterling, met zoon Henkie, op twee hoog de familie Henne, met zoon Rudy en drie dochter die ik niet kende, pas nadat ik hoorde dat de middelste met Tom Manders (Dorus) was getrouwd was het interessant genoeg om haar te kennen. Op één hoog woonde de familie Dekker, met dochter Sonja die misschien 3 jaar jonger was dan ik. In het beneden huis woonde Corrie van Raalte met haar man hij miste een been en liep daardoor mank, van ons kreeg hij oneerbiedig de bijnaam ‘Mankie’. De ouders van Corrie woonde net om de hoek in de Gerard Callenburgstraat. Jarenlang was de gehandicapte bewoner van dat benedenhuis, blokhoofd. Hoewel niet snel ter been, scheen hij wel te voldoen.
Dorps schouwspel
Aan beide kanten van de Rijpgracht stonden bomen, maar ‘lommerrijk’ was niet de juiste benaming. Daar waar de gracht ophield was een hek geplaatst, dat ’s ochtends en op vaste dagen, voor 10 uur door de huisvrouwen werd gebruikt om matten en lopers te kloppen. Een schouwspel dat voor een bijna dorps karakter zorgde. Ook de haringkar van Haantje, net voor het perk, die tegen de doodlopende muur van de hiervoor beschreven huizen leunde, zorgde dat het af en toe bij ons voor de deur op een dorpse brink leek. Voordat de Bestevaerstraat werd geasfalteerd, rolde er omstreeks vijf uur een onafgebroken rij fietsers naar huis. Zij kwamen via de Jan Haringstraat over de Rijpgracht. Vanachter het raam op 2-hoog, keken mijn moeder en ik vaak wie er langs kwamen en menigeen rekende daar al op, die keken, vaste prik, omhoog en zwaaiden naar ons en wij zwaaiden natuurlijk terug. Veel fietsers stopten bij Haantje om een ‘haringkie’ te pikken.
Gracht doortrekken?
Begin jaren vijftig werd er een enorm project voor onze deur uitgevoerd. Er werd een stalen buis in de grond gestopt, van de Erasmusgracht naar de Rijpgracht, dit om de twee waterniveaus gelijk te krijgen, zoals het gerucht ging. Of er ooit water door de buis vloeide is mij niet bekend, te zien was het niet. Wel bracht dit paniek bij de bewoners aan de overkant want het was natuurlijk de aanzet van het doortrekken van de gracht en betekende dat hun huizen zouden moeten worden afgebroken. En huizen afbreken in die tijd? Er was een groot gebrek aan huizen, dus dat hoorde niet. Tot op heden is dit plan niet uitgevoerd.
Gepubliceerd: 22 februari 2009
Lees ook deel 1.
