In Nederland ben ik thuis

Leyla ontvangt ons op het Pluspunt in Geuzenveld. Hier, in dat prachtige multifunctionele gebouw aan het Lambertus Zijlplein, biedt zij een groot deel van haar activiteiten aan. Op het moment van interviewen is zij nog het enige bestuurslid van de stichting Destek. Deze stichting organiseert van alles en nog wat voor de vrouwen uit Geuzenveld Slotermeer (en vaak ook daarbuiten). Denk hierbij aan sport- en spel, taal en computerlessen, voorlichting en ga zo nog maar even door. De meeste vrouwen die actief zijn binnen Destek, zijn van Turkse afkomst, maar ook vrouwen uit andere gemeenschappen zijn van harte welkom.
Zoveel nuttig werk voor de gemeenschap, maar waarom is ze eigenlijk naar Geuzenveld getrokken en belangrijker nog, hoe bevalt het haar hier? Leyla antwoordt dat het in het begin niet makkelijk was. Ze was eenzaam en in Geuzenveld gebeurde veel minder dan in Bos en Lommer. Maar ze moest daar wel weg, want het huisje waar ze met haar man en twee zoontjes woonde was te klein. Bovendien had haar oudste zoontje Kaan (nu acht jaar, maar toe nog een peuter) veel last van astma en omdat de woning zeer vochtig en stoffig was, kreeg de familie Tamul een medische indicatie waarmee naar Geuzenveld kon worden verhuisd.
Het was in die tijd ook dat Leyla zich realiseerde dat zij zich in Nederland het meeste thuis voelt. “Kijk, een Turkse zal ik altijd blijven. Dat gaat er nooit meer uit. Mijn ouders hebben mij dat bewust en onbewust meegegeven en daarom zal ik mij nooit een ‘echte’ Nederlandse kunnen voelen. Maar waar ik ook ben, ik wil altijd — na verloop van tijd, ook in Turkije — weer terug naar Amsterdam. In Nederland ben ik thuis. En ik wist het helemaal zeker toen ik in Turkije ooit eens met mijn zoontje met spoed naar het ziekenhuis moest. Hij had een zware astma-aanval en bleef er bijna in. Pas toen merkte ik hoe gemakkelijk je in Nederland aan informatie komt en hoe relatief eenvoudig het is om bijvoorbeeld bij een ziekenhuis te komen.
En inderdaad komt Leyla na een bezoek aan het land waar zij is geboren — gelukkig — altijd weer terug naar Nederland. Want wie moet anders een stichting als Destek blijven runnen?