Hoi Marie-Anja,
Jouw verhaal over de blokhakschoenen van Ekelschot roept een andere herinnering in mijn geheugen wakker.
Mijn moeder verdomde het om schoenen met hakken voor mij te kopen. Ze zei altijd: "Die koop je maar als je zelf verdient." Maar ik had een paar oudere nichtjes, en van een daarvan had ik toen ik 15 was een paar door haar afgedankte witte schoenen met de zogenaamde queeenie-hakjes gekregen. Mijn moeder vond het drie maal niks, en ik mocht ze ook niet aan, alleen in huis. Maar toen ik voor school naar een uitvoering van de Gijsbrecht van Aemstel in de Stadsschouburg moest - een examenboek, waarvan ik nog hele passages uit mijn hoofd ken - ging ze overstag. Ik dus in mijn mooiste door mijn moeder gemaakt jurkje, en met een dikke winterjas erover, op mijn hakjes naar de halte van bus 21 - zwik, zwik - overstappen op de tram - zwik, zwik - naar het Leidseplein, waar ik al zwikkend, maar met een air van heb ik jou daar, mij bij de giechelende meiden voegde, waarvan de meesten helemaal geen zin in die voorstelling hadden. Maar tijdens die uitvoering vergat ik mijn moeilijke schoenen helemaal. Ik vond het prachtig. En als extra attractie werd in de laatste akte de engel spelende Ramses Shaffy - toen nog jong en bloedmooi - aan een touw naar beneden gelaten. Alle meiden van de Maris Stella net als ik meteen stapelverliefd! ;-)
Maar toen....... Het was een middagvoorstelling, en die was zo ongeveer om 17.00 uur afgelopen. En in die tussentijd had het licht gesneeuwd, en dat was opgevroren. De tram reed nog wel, maar bus 21 niet........ Kun je je voorstellen hoe ik op mijn queenies zwikkend en glijdend thuis ben gekomen?