Nog wat mode

Pierre

Hallo Marie-Anja
Pierre heeft nog een oudere (Jos) en een jongere (Rene) broer. Ook heeft hij nog een zus die Antoinette heet.

groeten

Pierre Noordeloos

Hoi Wim

Zo zie je maar weer dat zo'n Geheugen van West heel nuttig is voor de geest.

Ik weet het nu weer en het is heel gek dat ik me zo vergist had want ik weet dat die jongen Noordeloos heet . Had Pierre ook nog een jongere broer??

Groetekes van Marie-Anja

Ekelschot en Ravello

Wilma, je hebt gelijk: het was Ravello. En Ekelschot was de schoenmaker. En Jetty, volges mij zat die Marijke van Raaphorst bij mij in de klas. Er is meteen een ander raadsel opgelost, want in de tijd dat ik mij in het feminisme had gestort, zo ergens in de jaren 70, was een van de coryfeeën daar ene Marijke Ekelschot. Ik vond het al zo gek dat ik haar helemaal niet herkende, maar dat is natuurlijk wel logisch als degene die ik in gedachten Marijke Ekelschot was gaan noemen in werkelijkheid Marijke van Raaphorst heette. :-)

Schoenen

De familie Leeflang had geen zoon. Pierre is Pierre Noordeloos en die woonde naast Leeflang op 35

ravello

Hoi allemaal,

Wilma, volgens mij heb je gelijk met Ravello, en was dit de winkel van de familie Van Raaphorst. Er zat ook een Marijke van Raaphorst bij ons op school (overigens niet te traceren op schoolbank). Bij mijn weten heeft Ekelschot nooit een winkel gehad, alleen een schoenmakerij. Kan me natuurlijk vergissen!
Weten jullie trouwens nog hoe die Afghaanse jassen stonken?

Groetjes,
Jetty

Ekelschot

Hallo allemaal,

Ik vraag me af: die schoenenwinkel, was dat niet Ravello? Kwam Ekelschot niet pas later?

Groet,

Wilma

schoenen

Hoi Channah

Wat een leuke herinnering van die schoenen. Toen ik mijn eerste baan kreeg heb ik ook meteen schoenen met een hakje gekocht en mijn vreselijke bril heb ik ook meteen vervangen door een exemplaar wat in de mode was en dat was zo'n ijzerkleurig ziekenfondsbrilletje. Helemaal hip.
Ekelschot had ook een schoenreparatiebedrijfje en ik meen dat dat ergens bij de van Karnebeekstraat was. Wij kwamen daar nooit omdat in de Jacob Cabeliaustraat de familie Leeflang in de schuur een schoenreparatiebedrijfje hadden. Zij hadden een zoon die heette Pierre en dat was toen een heel bijzondere naam.

Groetekes van Marie-Anja

Schoenen

Hoi Marie-Anja,

Jouw verhaal over de blokhakschoenen van Ekelschot roept een andere herinnering in mijn geheugen wakker.
Mijn moeder verdomde het om schoenen met hakken voor mij te kopen. Ze zei altijd: "Die koop je maar als je zelf verdient." Maar ik had een paar oudere nichtjes, en van een daarvan had ik toen ik 15 was een paar door haar afgedankte witte schoenen met de zogenaamde queeenie-hakjes gekregen. Mijn moeder vond het drie maal niks, en ik mocht ze ook niet aan, alleen in huis. Maar toen ik voor school naar een uitvoering van de Gijsbrecht van Aemstel in de Stadsschouburg moest - een examenboek, waarvan ik nog hele passages uit mijn hoofd ken - ging ze overstag. Ik dus in mijn mooiste door mijn moeder gemaakt jurkje, en met een dikke winterjas erover, op mijn hakjes naar de halte van bus 21 - zwik, zwik - overstappen op de tram - zwik, zwik - naar het Leidseplein, waar ik al zwikkend, maar met een air van heb ik jou daar, mij bij de giechelende meiden voegde, waarvan de meesten helemaal geen zin in die voorstelling hadden. Maar tijdens die uitvoering vergat ik mijn moeilijke schoenen helemaal. Ik vond het prachtig. En als extra attractie werd in de laatste akte de engel spelende Ramses Shaffy - toen nog jong en bloedmooi - aan een touw naar beneden gelaten. Alle meiden van de Maris Stella net als ik meteen stapelverliefd! ;-)
Maar toen....... Het was een middagvoorstelling, en die was zo ongeveer om 17.00 uur afgelopen. En in die tussentijd had het licht gesneeuwd, en dat was opgevroren. De tram reed nog wel, maar bus 21 niet........ Kun je je voorstellen hoe ik op mijn queenies zwikkend en glijdend thuis ben gekomen?

winkeltjes

Hoi Channah

Nog even over de winkeltjes in die tijd. Bij de schoenenwinkel Ekelschot op het Lambertus Zijlplein heb ik een keer een paar zwarte blokhakken gekocht voor fl.27,50. Die schoenen zaten zo lekker (eindelijk een paar hakken waar ik op kon lopen) dat ik er nog een paar gekocht heb. Beide paren helemaal afgedragen. Op het Confuciusplein ben ik ook wel eens geweest en in mijn herinnering heb ik daar twee jurkjes gekocht van hele felgekleurde stof. Die jurken heb ik toen zelf korter gemaakt en die zoom was een beetje te smal en krulde dus steeds op . Ik weet nog wel dat er een modewinkel in de Ruygavestraat zat. Daar heb ik nog eens twee jurken gekocht. Dat waren van die jersy gevallen die toen in de mode waren. Ik weet dat nog zo goed omdat ik met mijn moeder een hele middag de stad in was geweest om kleren te kopen maar ik kon niet slagen en toen zijn we naar de Ruygavestraat gelopen en dus hardstikke leuk geslaagd.

kniekousen

Hoi Channah

Ja, die opengewerkte kniekousen herinner ik me ook nog. Ik ging bij Time-Life in Slotervaart werken en daar kreeg je in een apart kamertje beneden in de kelder een administratieve training. Daar zat ook een meisje uit Geuzenveld die een paar jaar ouder was dan ik (ik weet niet meer hoe ze heette) en zij had van die kniekousen aan. Dit meisje was erg snibbelig en bijdehand en ik weet nog heel goed dat mijn cheffin zei dat de kousen niet pasten bij de grote mond. Ik heb me een hoedje gelachen.

Een hotpant heb ik bij mijn weten nooit gedragen maar ik herinner me wel dat mijn jongste zus Anne-Marie in het bezit was van diverse hotpants.

De midirok heb ik gekocht toen ze pas in de mode kwamen en op mijn werk stond de hele afdeling paf. Ze waren zo aan de minirok gewend dat het nu net leek of ik een stuk gegroeid was.

Groetekes van Marie-Anja

Johannes de Doper

Hoi Marie-Anja,

Prachtige uitdrukking van je vader voor jongens/mannen met lang haar! ;-)

Die ribfluwelen broeken waren hartstikke strak, maar hadden meestal wel uitlopende pijpen. En dan de spijkerbroeken uit die tijd: die kocht je zo strak mogelijk, ik meestal bij het Werkmanspaleis op de Nieuwendijk (zit er nog steeds), waar je regelmatig mensen op de grond zag liggen bij het passen om de broek dicht te krijgen. :D En als je hem dan bij thuiskomst nog te wijd vond, geen nood: het lavet vol laten lopen met zo heet mogelijk water, en erin met de broek aan. En daarna op laten drogen 'aan de kont'.
Zo'n Afghaanse jas heb ik nooit gehad: wel een kort nepbontjasje, dat ik op het Waterlooplein gekocht had, en dat ik gedragen heb tot het in draadjes van mij afviel. Maar volgens mij was dat toch een aantal jaren later. Ik heb ook nooit op de Dam gezeten. Wel in het Vondelpark. Leuke tijd was het, en die kleding vind ik nog steeds prachtig.
De Helanca-broeken was ik helemaal vergeten. Natuurlijk had ik er ook een, uiteraard een zwarte. En zo'n doorgestikt jack had ik ook, met kapuchon, aangeschaft bij C&A. Ook de op-art-kleding was ik vergeten. Heb ik zelf ook nooit gedragen, maar een toenmalige collega van mij wel.
Nog een modeverschijnsel uit de vroege jaren 70: de hotpant. Heb ik zelf alleen gedragen in combinatie met een midirok (ook een woord dat nooit meer gebruikt wordt) die vanaf de taille sloot met gekruiste en gestrikte linten tot ongeveer ter hoogte halverwege mijn buik. Als je stond leek het dus allemaal heel keurig, maar zo gauw je ging lopen waaide die rok open. Pikant, hahahaha!
Ik kan me ook nog goed herinneren dat het opeens mode werd om onder je minirok opengewerkte kniekousen te dragen, waardoor je eruitzag als een sterk verouderd kleutertje. :-) Volgens mij was dat rond 1968.
Otten Mode was een instituut in de westelijke tuinsteden in die tijd. Maar er zat ook een modewinkeltje op het Confusiusplein, die ook best 'hippe' dingen hadden. Kan jij je dat nog herinneren? En de schoenwinkel van Ekelschot, naast Otten Mode, waar ik toen ik een jaar of 14/15 was eindelijk de felbegeerde witte veterschoenen met vierkante neus, waar de hele Maris Stella mee liep, mocht kopen.

Groeten van Channah