ZWEMMEN ONDER DWANG

Wij woonden nog maar een paar weken in A'dam Geuzenveld en mijn eerste schooljaar startte direct met zwemlessen in het Sportfondsenbad. Het klonk interessant maar ik had geen idee van hoe en wat!
Toen de bus stopte langs een gracht (de Ruyterkade geloof ik) bekroop mij een onheilspellend gevoel. Er was een laag hekje rond het water, gras en eendjes ,en ik dacht als tienjarige (afkomstig uit een andere stad) dat dit dan wel het Sportfondsenbad zou wezen en een normale gang van zaken in Amsterdam! Ik had ook nog nooit een gracht gezien, dus dat verklaart veel! Het was ook nog een regenachtige dag in september en mijn pasgeknipte haartjes gingen overeind staan bij het idee alleen al dat er in die gracht gezwommen diende te worden. Alle slachtoffertjes stonden opgesteld langs de waterkant, maar met de neus voorwaarts, niet richting water. Zoetjes aan begon er hoop te gloren in mijn verwarde kinderbrein. We moesten ineens oversteken. Nog voel ik de opluchting. We kwamen inderdaad 20 meter verderop bij een gebouw waar ik meteen uit de rij werd gevist. Wederom voelde ik een lichte paniek want ik hield niet van opvallen en nu werd ik ten aanzien van 35 verse klasgenootjes eruit gepikt.
Gelukkig ging het om iets onschuldigs, ik had mijn handdoek vergeten (ook dat nog) en mijn broer Fred had hem nabezorgd.
Toen we eenmaal in het zwembad waren gesprongen , maakten wij allemaal kennis met "De Haak". En daar aan vast zat "De Draak".
Een badjuf zoals je hoopt dat je kinderen die nóóit of te nimmer zouden treffen. In werkelijkheid was ze misschien wel menselijk, maar in onze kinderogen een ware draak, dus! Streng, schrééwen dat ze deed, daar is die badjuf van "Happen naar Pijnenburg"een engeltje bij.
Ieder moment verwachtte je te verdrinken, en probeerde je naar de kant te krabbelen, maar dan kwam de "draak" in actie en duwde je zomaar terug naar het midden van de baan. In mijn kinderbrein had zich de gedachte vastgezet dat als ik zou verdrinken, er in ieder geval van háár geen hulp te verwachten viel. Dat maakte de zwemles alleen nog maar beangstigender. Iedere week wéér.
Het is goedgekomen, dat wel, maar ik herinner het mij niet voor niets zo scherp.