Franse les, schoolzwemmen en pestgedrag

ZWEMMEN ONDER DWANG

Wij woonden nog maar een paar weken in A'dam Geuzenveld en mijn eerste schooljaar startte direct met zwemlessen in het Sportfondsenbad. Het klonk interessant maar ik had geen idee van hoe en wat!
Toen de bus stopte langs een gracht (de Ruyterkade geloof ik) bekroop mij een onheilspellend gevoel. Er was een laag hekje rond het water, gras en eendjes ,en ik dacht als tienjarige (afkomstig uit een andere stad) dat dit dan wel het Sportfondsenbad zou wezen en een normale gang van zaken in Amsterdam! Ik had ook nog nooit een gracht gezien, dus dat verklaart veel! Het was ook nog een regenachtige dag in september en mijn pasgeknipte haartjes gingen overeind staan bij het idee alleen al dat er in die gracht gezwommen diende te worden. Alle slachtoffertjes stonden opgesteld langs de waterkant, maar met de neus voorwaarts, niet richting water. Zoetjes aan begon er hoop te gloren in mijn verwarde kinderbrein. We moesten ineens oversteken. Nog voel ik de opluchting. We kwamen inderdaad 20 meter verderop bij een gebouw waar ik meteen uit de rij werd gevist. Wederom voelde ik een lichte paniek want ik hield niet van opvallen en nu werd ik ten aanzien van 35 verse klasgenootjes eruit gepikt.
Gelukkig ging het om iets onschuldigs, ik had mijn handdoek vergeten (ook dat nog) en mijn broer Fred had hem nabezorgd.
Toen we eenmaal in het zwembad waren gesprongen , maakten wij allemaal kennis met "De Haak". En daar aan vast zat "De Draak".
Een badjuf zoals je hoopt dat je kinderen die nóóit of te nimmer zouden treffen. In werkelijkheid was ze misschien wel menselijk, maar in onze kinderogen een ware draak, dus! Streng, schrééwen dat ze deed, daar is die badjuf van "Happen naar Pijnenburg"een engeltje bij.
Ieder moment verwachtte je te verdrinken, en probeerde je naar de kant te krabbelen, maar dan kwam de "draak" in actie en duwde je zomaar terug naar het midden van de baan. In mijn kinderbrein had zich de gedachte vastgezet dat als ik zou verdrinken, er in ieder geval van háár geen hulp te verwachten viel. Dat maakte de zwemles alleen nog maar beangstigender. Iedere week wéér.
Het is goedgekomen, dat wel, maar ik herinner het mij niet voor niets zo scherp.

reactie op het zwemgebeuren van Okko

Hallo Okko

Een beetje laat maar toch nog even een reactie op jouw herinneringen.
Zo naar dat in die tijd geen rekening werd gehouden met angst voor de duikplank en nog veel meer. Ik vind het super dat je toch je diploma hebt gehaald. Bij onze zwemlessen was er ook een meisje dat heel erge zwemangst had en zij werd gedwongen om in het water te gaan. Het was een drama met veel gehuil . Nou moet ik eerlijk zeggen dat wij die wel plezier hadden in het zwemmen dit dus echt niet konden begrijpen. Gelukkig is het nu heel anders. Mijn kleinzoon van acht gaat naar zwemles in een heel klein groepje en langzaam maar zeker gaat het steeds beter In plaats van te zeuren over wat hij nog niet kan krijgt hij steeds complimenten als iets lukt en wordt hij door de zwemmeester heel goed gestimuleerd. Het is wat dat betreft gelukkig nu dus een heel stuk verbeterd.

groetekes van Marie-Anja (ik zwem nog steeds heel graag)

Zwemles

Hoi Marie-Anja,

Ook had ik zwemles in het Sportfondsenbad West. Ik zat op de Timotheusschool aan de Lodewijk van Deysselstraat. Eens per week werden we opgehaald met een toeringcar van de firma Spyker die ons dat kleine eindje naar de Cornelis Dirkszstraat vervoerde en na afloop weer terug natuurlijk. Moet je voorstellen, dat zou in deze tijd niet meer kunnen.
Tegenwoordig ga je met eigen vervoer naar het zwembad en als er geen schoolzwemmen is, leer je zwemmen in eigen tijd. Zoals Hanneke al vertelde zaten je zwemspullen in de bekende tas met het koordje en het vreemde luchtje. Af en toe smeet iemand z'n zwemtas keihard tegen je aan (als de juf niet keek natuurlijk).
Na een aantal maanden mocht ook ik in het diepe. We begonnen in het gedeelte waar je nog kon staan en zwommen kleine stukjes in een hoek van 45 graden van de ene kant naar de andere kant. Dit ging goed tot ik van de duikplan af moest. Ik mocht gewoon springen van de badjuf maar toen ik boven dat water stond durfde ik niet meer. De gniffelende klasgenoten en vooral de badjuffrouw (met haar harde stem) werkten hier niet aan mee natuurlijk. Ik ging het water in en uit via het trappetje. Iedere week probeerde de badjuffrouw me tevergeefs van de duikplank af te krijgen en op een keertje greep ze me zelfs beet bij mijn handen en probeerde me het water in te trekken. Ik verzette me natuurlijk hevig en stond stijf als een plank. De badjuffrouw riep keihard ' iedere week hetzelfde gedonder met jou,......'. Het gevolg was dat ik op de tribune ging zitten en later helemaal niet meer meeging.

Voordat we naar het diepe bad gingen kregen we les in het ondiepe bad ergens beneden in het gebouw. Je moest dan aan het begin van de les een plankje of kurkje pakken en een partner kiezen om vervolgens deze partner vast te pakken of door hem / haar vastgepakt te worden onder de oksels zodat je de arm en beenslagen kon uitvoeren. Gevolg, iedere week hetzelfde tafereel, alle populaire vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar. Die zochten elkaar natuurlijk bij voorbaat uit. Ik bleef dan over als enigste jongen samen met een klasgenote. Dit betekende dat je als jongen en meisje elkaar moest vasthouden. Ik kon wel door de grond gaan. De hele klas moest lachen natuurlijk. Neen, zwemles was niet mijn favoriete les in die tijd.
Het mooie van dit verhaal is dat ik pas in 1990 mijn zwemdiploma A heb behaald in het bijzijn van onze (lachende) kinderen die natuurlijk al heel lang hun diploma's a en b hadden.

Franse les enzo

Ja, ook ik kreeg in de 6e klas Franse les. Dat vond ik ook heel erg leuk. Ik heb daar inderdaad best veel van opgestoken, want op de MULO hadden wij een voorsprong op de rest.

Oh ja schoolzwemmen. Ik heb ook mijn A en B gehaald en mocht de rest van de tijd leren reddingzwemmen en andere leuke dingen. Ik ruik nog die vreemde sport/zwemtas die je met een koordje moest dichttrekken en daar deed je dan iets te drinken in maar ook na het zwemmen je natte handdoek en badkleding. Een beetje rubberachtige lucht. Die haak waar Jet het over heeft dat kan ik me ook nog herinneren, maar daar ben ik nooit door opgevist. Ik kan me nog wel heel goed het gevoel voor de geest halen toen we voor het eerst in het diepe gingen springen. De adrenaline giert bijna weer door mijn lijf. Wat vond ik dat eng, maar ook heel spannend. Dat rooster heb ik gelukkig nooit in de gaten gehad, dus dat scheelt weer. We gingen met een bus naar dat zwembad toe. Voor zover ik het me kan herinneren heb ik twee jaar schoolzwemmen gehad.

Franse les, schoolzwemmen en pestgedrag

Hoi Marie-Anja,

Goed verhaal van dat rooster in het zwembad, zie het zo voor me! Wat mij is bijgebleven van zwemles is die enge haak, ik ben dan ook nooit verder gekomen dan het middenbad. Het was inderdaad het Sportfondsenbad West, wat ik me nog herinner was de tandartsenpraktijk in dezelfde straat als het zwembad, kreeg al pijn in m'n buik als de bus er langs reed!

Van dat pesten is toch wel een heel triest verhaal, nogal sadistisch van de schoolleiding om dat arme kind al die jaren aan haar lot over te laten, toen moet er toch ook al speciaal onderwijs geweest zijn.

Maar, weer een heerlijk stukje (franse les heb ik nooit gehad op de lagere school)!

Jetty