Beste IBS of wie dit ook geschreven heeft,
Na het lezen van deze verhalen moest ik erg lachen en weer even denken aan de jaren 60 toen ik als 6 á 7 jarig jongetje in Geuzenveld woonde en net zoals jullie aan belletjes trok of eigenlijk op belletjes drukte. In de Dirk Sonoystraat op de galerijen kon je je zo lekker verstoppen. We belden aan in het ene portiek, renden vervolgens naar het volgende portiek en keken met onze hoofden stiekem om de hoek naar de meneer of mevrouw die links en rechts de galerij bekeek en zich afvroeg wie dit nou toch gedaan kon hebben. Heel vaak wisten de bewoners wel wie er aan de bel gezet had. Dan werd je naam geroepen en werd je tevens verzocht om ergens nader te gaan spelen.
Met een zelfgebouwde handkar, van een oude strijkplank met kinderwagenwieltjes eronder, raceden wij over de galerij. Dit ging heel vaak goed maar zorgde volgens de bewoners wel tot overlast vanwege het gerol van de wieltjes. Het was helemaal afgelopen toen we een oudere vrouw raakten die net uit het portiek kwam aanlopen. Het liep gelukkig goed af.
Pijltjes blazen vanaf de galerij naar beneden en andersom behoorden ook tot onze favoriete bezigheden.
Met een stuiterballetje in het betonnen trappenhuis was een aangenaam tijdverdrijf.
Wat ik ook heerlijk vond (dat mag ik nu naar jaren wel eens bekennen) was een lege suikerzak (1 kg suiker) vullen met water en dan vol spanning boven op het tussenstukje (tussen de galerij en het trappenhuis) wachten tot er iemand beneden langs kwam lopen. Op een keer kwam een wat ouder buurmeisje langslopen en met een precisie timing liet ik de zak net voor haar voeten ontploffen terwijl ik wegdook. VOlgens mij waren haar voeten zeiknat maar dat heb ik niet gezien. Een paar dag later greep ze me bij mijn jas en kreeg ik er van langs. Eigen schuld!