Bij het lezen van dit artikel steekt een jarenlang sluimerende jaloersheid weer de kop op. Bij vriendjes en een neefje had ik wel eens gespeeld met elektrische treintjes. En natuurlijk wijlde je dan zelf ook. Als ik met mijn moeder, vlak voor sinterklaas, 'de stad inging' kon ik minuten lang vol verwondering stil staan bij de etalages van van Emden in de Klaverstraat. Daar reden de treintjes zo door de etalages. Ook de speelgoedafdeling van de Bijenkorf had in die dagen een grote aantrekkingskracht vanwege het prachtige mechanische speelgoed dat daar stond uitgestald en werd gedemonstreerd. De auto's met afstandbediening reden over de etage vloer.
Als kind alleen kon je daar niet komen, want dan werd je bij het trappenhuis, de roltrappen en de lift tegengehouden door een norse portier.
Mijn moeder, die zelf (alleen al om te kijken) graag ronddwaalde door de Bijenkorf, bracht mij dan eerst naar boven en ging vervolgens de Bijenkorf verkennen. Daarna kwam zij mij weer ophalen.
Toen ik 10 jaar was kwam Sinterklaas ook bij mij een trein brengen. Echter geen elektrische maar een opwind-trein. In de doos zat voldoende rails voor een ovale baan en het treinstel bestond uit een locomotief, een kolenwagen, twee passagiers wagons en een goederen wagon.
Als je de trein had opgewonden kon hij ongeveer 1 1/2 rondje rijden en dan moest hij weer opnieuw worden opgewonden. De aardigheid was er dan wel snel af.
Ook het woord mecano roept herinneringen op. Een oudere broer, we verschillen ongeveer 8 jaar in leeftijd had veel dozen Trix. Een vergelijkbaar constructiesysteem met metalen onderdelen en boutjes en moertjes. Ik mocht daar als kind niet aankomen en pas mee spelen, toen hij uitgespeeld en uitgebouwd was.
In de vijfde en zesde klas van de lagere school was ik een fervent 'toller' ,
Ik had verscheidene priktollen (grote en kleine, uitgevoerd met 'peren' en 'appelpunten'. Vooral voor schooltijd en tussen de middag heb ik daarmee veel tijd zoet zoet gebracht. Spelend midden op de rijweg.