Slotermeer vanaf het begin

Ik lees net dat Slotermeer vanaf 1952 in gebruik is genomen. Ons gezin woonde als eerste bewoners in de MC Addickstraat. Als vierde kind maar als eerstgeborene in ons huis op nummer 3 kijk ik nu met weemoed terug. Over een week ga ik deze periode afsluiten. Het huis is verlaten. Binnenkort komen er nieuwe huurders en is een brok geschiedenis afgesloten.
Mijn vader heeft 58 jaar in het huis gewoond.
Toen hij er met mijn moeder kwam wonen (ze hadden al drie kinderen) hebben ze samen in de woonkamer gedanst! Zoveel ruimte hadden ze na vier jaar ergens achter in de Deurlostraat gewoond te hebben. Ze waren de koning te rijk!
De straat werd bevolkt met veel kinderrijke gezinnen. In ons rijtje van (oneven) nr. 1 t/m 15 woonden oa de families
Van As, Knijn (wij), van Heijst, Westra, Lusink, Borman, Vergeer, en Jansen. Later Staneke en Merlijn.
De meeste van deze gezinnen waren groot en katholiek. En ze hadden het niet breed. De moeders gingen goed met elkaar om. De zakken kleding gingen de ene deur in en de andere uit. Zo hield je het hoofd boven water.
De vaders spoten bij strenge vorst de grasveldjes vol met water zodat er geschaatst kon worden.
Gespeeld werd er voornamelijk op het Jan Postmahof, vlak voor onze huizen.
De melkboer De Boer, de slager Ultee, de groentenman Kroon, de banketbakker Harte, de sigarenwinkel de Jong, de boekhandel Haverman, de kruidenier de Spar, de speelgoedwinkel Splinter...... Allemaal in de Fockstraat vlakbij; in mijn geheugen zijn ze er nog. Mijn moeder probeerde altijd wat bij te verdienen bij deze winkels om ons een leuke Sinterklaas te geven.
Bij Kroon hielp ons gezin met doppen, schillen, snijden enzovoort. Bij Splinter werkte mijn moeder in november en december zoveel ze kon onder schooltijd en nam ze kapot speelgoed mee naar huis wat ze repareerde en dan had ze weer kadootjes voor in de zak van Knijn.
Ooit was er een brandje in ons huis. Een peukje in de dakgoot. Foutje van mijn vader. Ons huis was vol met brandweerlieden. Van mama mocht ik gebakjes halen (troost) en toen ik bij bakker Harte stond hoorde ik de klanten onder elkaar roddelen over die familie Knijn waarvan de kinderen wel met lucifers gespeeld zouden hebben. Ik weet niet meer of ik die gebakjes heb gekocht. Waarschijnlijk ben ik toen hard weggerend, zeer verontwaardigd.
Ach, die herinneringen. Ik kan ze gelukkig nog delen met mijn zussen en broer. Mama is er niet meer. Maar ze vertelde vroeger veel. Papa had heel andere herinneringen. 40 uur per week naar kantoor. Daarnaast in het weekend wandelen met de kinderschaar, poppenkast op zolder voor de hele buurt en klussen natuurlijk. Hij heeft zijn herinneringen in zijn agenda's bewaard en er later een boek over geschreven.
Nu is hij op 87 jarige leeftijd verhuisd naar een huis waar hij het best naar zijn zin heeft. Maar ja, die Addick.... Zelf woon ik al heel wat jaren in het mooie stadje Hoorn. Maar vanaf nu heb ik geen plek meer om bij mijn vroegere thuis te komen. Dat is even wennen.
Oja Cis, je wordt nu zelf oma! Dat is warempel toch ook even wennen!!!