reactie van John Beerman, buurtregisseur van politie:
Beste vriend Youssef, ik heb van 2000 tm 2005 mogen samenwerken met jou en Moskee El Mouahidine uit Osdorp:
Een prachtige club Amsterdammers van Marokkaanse komaf, die in mijn ogen meteen al een voorbeeld was voor de rest van de wereld.
Wat een voorrecht om deze mensen te mogen leren kennen: ik noem Mohamed Guennoun, Mustafa MEJJATI, Mohamed EL MAJDOUBI, Akil, Aziz, Veronica, Wout, Cygnea, Hans, Ton, Karel en vele, vele anderen, die ik op straat en in de Moskee mocht ontmoeten en die elk een grote bijdrage leverden aan vreedzaam samenleven in Osdorp. Wat mensen moeten weten, is dat wij, samen met mijn collega buurtregisseur Rob, in een roerige wereld, altijd constructief en als vrienden aan tafel zaten met allerlei maatschappelijke organisaties en samen de wereld mooier en veiliger maakten.
Bomaanslagen, oorlogen in het Midden Oosten, spotprenten, de moord op Theo van Gogh etc. hebben nooit een wig kunnen vormen in onze warme samenwerking. Onze band was te sterk.
Jullie leerden ons op een positieve manier naar Moslims en naar de Islam te kijken door gewoon te zijn wie jullie zijn: godvrezende, mooie, warme, gastvrije, vredelievende mensen die veel moeite doen 'erbij te horen' en samen te leven met alle andere Amsterdammers uit Osdorp, of ze nou wit, geel, zwart, bruin of wit zijn.
Jullie ontvangen in jullie Moskee Joden, Katholieken, ongelovigen, allemaal met dezelfde liefde en met de wil om er samen wat moois van te maken in deze wereld. Ik kan daar alleen maar Hulde en grote bewondering voor uitspreken. Ik hoop, dat jullie hier nooit meer mee stoppen.
Jammer, dat er ook mensen zijn, die de Marokkaanse Amsterdammers in hun omgeving bij voorbaat wantrouwen en generaliseren. Jammer ook, die paar negatieve reacties aan jouw adres. Laat ze, ze weten niet beter. De beste stuurlui staan nu eenmaal altijd aan wal.
Maar ik begrijp natuurlijk, waar hun onvrede vandaan komt. De Osdorpers zijn, met name een aantal jaren geleden, regelmatig de dupe geweest van jonge crimineeltjes, die zich brutaal, gefrustreerd en gewelddadig gedroegen in de straten van Osdorp. Dat waren de enige "Marokkanen", die ze kenden en waarover ze lazen in de krant.
Maar ook daar hebben jullie een grote bijdrage geleverd aan het verbeteren van de leefomgeving door deze jongeren en hun ouders aan te spreken op hun verantwoordelijkheid en door direct samen te werken met ondergetekende politieman van politiebureau Meer en Vaart en diens collega Rob.
We hebben er samen toch heel wat tot de orde kunnen roepen en op weg geholpen naar school en werk.
En wij, Rob en ik, begrepen maar al te goed, dat dit gedrag van de jongeren, ook door de ouders en alle leden van de Moskee werd veroordeeld.
Ook hebben Rob en ik geleerd, dat het in veel gevallen ook niet anders kon, dat jongeren het verkeerde pad kozen. Er is een enorme kloof tussen hun wereld en die van de ouderen. Dit is met name in de opvoeding, een enorm struikelblok. Een aantal jongeren kan deze kloof niet zelf overbruggen en kan thuis niet vinden, wat zij zich wensen van het leven. Dat frustreert en creëert afwijkend gedrag op straat.
Over die opvoeding wil ik hier toch ook een keer het volgende vertellen: Nederland is hier zelf verantwoordelijk voor.
Ik leg uit: toen Nederland goedkope gastarbeiders zocht en deze ronselde in Marokko, werden de mannen, die later verenigden met hun gezinnen, alleen aangenomen als ze NIET gestudeerd hadden. Het liefst waren het analfabeten met rechte rug, sterke handen en een goed gebit, uit afgelegen, verarmde gebieden.
Wie te slim was of had gestudeerd, mocht niet naar Nederland.
Deze koehandel- en veekeuringselectie vond écht plaats. Ik heb de filmbeelden en vele andere bewijzen ervan gezien en horen vertellen door ervaringexperts.
Wij haalden dus opzettelijk mensen van de laagst mogelijke maatschappelijk klassen hiernaartoe omdat die vuil en zwaar werk moesten doen in de fabrieken van voortvarend industrieel Nederland. De Nederlanders werden steeds beter opgeleid en wilden deze zware banen niet langer vervullen. Maar iemand moest het toch doen.
Deze vaak niet opgeleide mannen, moesten daarna in een turbulente, moderne westerse wereld, met al haar nieuwe verleidingen en obstakels en taalbarrieres, de kinderen in het gareel zien te houden. Kinderen, die hier wel goed opgeleid werden en zich ontpopten tot slimme Amsterdammers, die wilden weten waar Abraham de mosterd haalde bij wijze van spreken.
Deze enorme tegenstellingen tussen laag geschoolde of analfabete ouders en hun moderne kinderen, die daardoor ook nog een achterstand ontwikkelden in taal en onderwijs, konden niet anders dan tot problemen leiden.
Velen roepen: ze moeten de ouders aanpakken.. maar lieve mensen, van veel van deze ouders mogen we niet verwachten dat zij hun kinderen 'aanpakken'. Door de geschetste omstandigheden, kúnnen veel van deze mensen het niet eens. En dat is heel erg vaak buiten hun eigen schuld.
Daar zijn onze politiek en ons gastarbeiderbeleid uit de zestiger en zeventiger jaren, zélf verantwoordelijk voor.
Dat gedrag en hangen op straat levert problemen op. Maar ik ken ook veel jongeren uit dezelfde groep, die wel hun best blijven doen om goed terecht te komen.
En die verkeerde vrienden aanspraken op hun gedrag.
Deze jonge Amsterdammers mogen daarom niet allemaal over één kam geschoren worden. De meesten doen, samen met hun ouders, prima hun best om een toekomst op te bouwen en zullen hun bijdrage gaan leveren aan de toekomst van Nederland. Sterker, we kunnen niet zonder hen!
Probleem is echter, dat de goede en veelbelovende jongeren het nieuws niet halen. Alleen probleemjongeren krijgen aandacht van de pers want dat verkoopt beter.
De wereld kan niet zonder mensen als Youssef en zijn Moskee, zijn vrienden en buurtgenoten. Zij zijn de motor van gezamenlijke integratie en de hoop voor de toekomst.
Ik breng hier alsnog een staand en welgemeend saluut aan deze geweldige Amsterdammers met wie ik in mijn politiewerk jaren heb mogen samenwerken.
Grote vriend Youssef, ik wens jou, de Osdorpers, het prachtige I L O en de Moskee toe ooit écht als voorbeeld te worden genomen door de wereld en dat de politiek en mijn collega’s begrijpen, welk ruw juweel zij met jullie in handen hebben.
Dat wil ik hier nog maar een keer van de daken schreeuwen.
Ik werk nu elders, maar weet, dat ik jullie allemaal, nog elke dag mis. Jullie zijn uit het oog, maar nooit meer uit mijn hart.
John Beerman
Buurtregisseur Rivierenbuurt
Regiopolitie Amsterdam Amstelland.