Als klein kind gingen we altijd met mijn vader en slierten kinderen zondags op "strooptocht" zo ook bij Sloterdijk.
Wij woonden zelf in Slotermeer, achter het Jan Postmahof, heel veel groen en trapveldjes, vast ook een prachtig gebied geweest met boerderijen en weilanden, want ik weet van ijn ouders dat Amsterdam eindigde bij de Admiraal de Ruyterweg.
Ik kan me herinneren dat mijn vader stond te praten met een boerin van de laatste boerderij die daar stond en zij vertelde hem huilend dat zij hun boerderij moesten verlaten, omdat Amsterdam hun grond opeiste.
Als klein kind snap je daar niet zoveel van, maar ik heb dat beeld altijd kunnen herinneren en er later pas de betekenis van ingezien.
Het was daar heerlijk om te spelen, grote grasvlaktes, maar ook moeras waar mijn zusje Cisca nog eens met haan been in kwam vast te zitten.
Hoe wrang is het je die boerderij te kunnen herinneren en nu al die ellendige gebouwen te zien staan.
Ja hoor Amsterdam moest uitbreiden, maar wel over de rug van mensen die daar al generaties lang woonden en wat hebben we er voor teruggekregen, hele lelijke kantoorpanden gebieden.
Weg onze mooie natuur. De mooie groene weiden.
Nu woon ik in Purmerend en in het begin keek ik vanuit mijn woning ook uit over weilanden.
Ook veel van de weilanden rondom Purmerend zijn verdwenen.
Is Nederland op weg om een grote blokkendoos te worden?
Ik ben het er helemaal mee eens dat er een standbeeld komt, of misschien inmiddels al is voor de verdreven boeren.
Zij moeste immers gedwongen ruimte maken voor de expansiedrift van Amsterdam, maar niet alleen Amsterdam, ook andere gemeenten die hun boeren wegjagen.
Naast de ellende van het gedwongen afscheid nemen van je boerderij ook nog bedonderd worden door goedkoop uitgekocht te worden en Amsterdam keek tevreden!!!
Arme boeren van Slotermeer, Sloterdijk, Geuzenveld, Osdorp.
In Slotermeer was vóór de 50er jaren een vakantieschool voor arme Amsterdamse kindertjes vertelde mijn moeder vroeger en vanuit de Bilderdijkstraat was het dat hele eind lopen met haar broertjes, elke dag heen en weer, dat was toen normaal, lopen om ergens te komen.
Ik voel ook mee